ADHD

‘Wil jij even deze ouders bellen en vragen of wij hun telefoonnummer aan PSV mogen geven. Hun kinderen mogen volgende week de vlag dragen. Bij de wedstrijd in de Champions League.’

Ik kreeg een briefje in m’n hand gedrukt met twee namen. Ik moest nog even graven… ik had kennis gemaakt met de klas voor de zomervakantie. Maar die was zo lang en heet, dat ik even niet meer wist om wie het ook weer ging.
Het eerste telefoontje was in dit geval naar een verzorger. Hij was laaiend enthousiast. Het was een leuk telefonisch kennismakingsgesprek. Ik kijk nu al uit naar de eerste ouderavond.

Het tweede telefoontje had wat meer voeten in aarde. Ik had 4 telefoonnummers in Magister staan, maar er werd nergens opgenomen.
Ik besloot een mailtje te sturen.

Dinsdag had ik nog geen reactie. Ik besloot de jongen zelf naar het juiste telefoonnummer van zijn ouders te laten vragen. Helaas. Het was offerfeest en de jongen was niet op school.
Ondertussen belde PSV ‘of het al gelukt was’. Nee dus. But I was working on it.

Woensdag dan. Zijn ogen straalden toen ik het hem vertelde. YES! De vlag dragen! Wat kunnen jongetjes blij zijn, zeg!
Ik zei dat we eerst z’n moeder moesten spreken voor toestemming. Of hij morgen een nummer wilde meenemen waarop ze bereikbaar zou zijn. ‘M’n moeder is op vakantie. Mag het ook van m’n vader zijn?’

Ondertussen had PSV al 3 keer gemaild, gebeld én geappt of het zou gaan lukken. Ik legde de situatie uit. ‘Ik moet het eigenlijk vanmiddag weten’, zei de lieve juf van PSV. ‘Anders moeten we op zoek naar een andere jongen.’

Voor hij woensdag naar huis ging snelde ik nog naar de jongen toe. ‘Je vader MOET meteen uit school bellen. Meteen. Uit school. Zeg je dat tegen hem?’
‘Ja juf’.
‘Niet vergeten hoor! Anders gaan ze iemand anders zoeken’.
‘Wilt u het op een briefje schrijven?’ vroeg de jongen. Ik pakte een geel plakbriefje en noteerde de boodschap.
‘Mag het op een proefwerkblaadje? Dat voel ik beter in m’n broekzak zitten’.
Voor de zekerheid zette ik óók nog een groot groen kruis op zijn hand.
De jongen snelde naar huis.

PSV werd ongeduldig. Begrijpelijk. Dingen moeten geregeld worden. Het was inmiddels donderdag.
Tegen half vijf kwamen vader en zoon naar school. Ik was er niet dus een collega nam het telefoonnummer aan.

PSV en ik hadden afgesproken dat er voor vrijdag 11.00 uur contact moest zijn met ouders. Daarna zou het over gaan. Meteen om 8.00 uur hing ik in de telefoon. Er werd niet opgenomen! De wanhoop was nabij. Ik zag de bui al hangen.
Ik had nog 3 uur de tijd. Het enige wat ik nog kon bedenken was om hem meteen als hij op school aan kwam, weer naar huis te sturen. Om een telefoonnummer te halen wat wél werkte.

Wéér verscheen hij niet op school.
De mentor-moed zakte me een beetje in de schoenen. Zo sneu als dit niet door zou gaan!

Gelukkig belde vader een paar minuten later. Hij mocht mee naar PSV hoor!

Het heeft me wat stress gekost. En dat terwijl ik me voorgenomen had ‘rustig aan’ te beginnen de eerste schoolweek.

Ik kon met een gerust hart weekend gaan vieren.
Op de valreep kwam het goed.