Op de dag dat ‘Koffietijd’ haar laatste uitzending had en Olga Commandeur haar laatste stapjes op televisie zette, diende ik mijn ontslag in.
Na twintig jaar ga ik de leukste school van het land verlaten. Lees meer
badslippers & klompen
Op de dag dat ‘Koffietijd’ haar laatste uitzending had en Olga Commandeur haar laatste stapjes op televisie zette, diende ik mijn ontslag in.
Na twintig jaar ga ik de leukste school van het land verlaten. Lees meer
Elk jaar sluiten we met leerjaar 2 het schooljaar af op Aquabest. En elk jaar is het een beetje sport van de stoere, sterke mannelijke collega’s om de vrouwen in het water te gooien. Jawel, de meesters tegen de juffen. Sinds een paar jaar zou daar een #metoo-label aan hangen, maar daarvóór was dat echt niet het geval. Het was leuk. Voor leerlingen, maar heus ook voor de docenten.
Nou ja, sommigen dan. Lees meer
Afgelopen dinsdag kwam ik op mijn werk. Een leerling gaf mij een hand. ‘Ehm…’ Ze viel even stil. ‘Gecondoleerd’ fluisterde een andere leerling in haar oor.
‘Gecondoleerd, juf. Ik wilde bijna gefeliciteerd zeggen. Maar goed dat ik dat niet per ongeluk deed’.
‘Hoe is het met u?’
‘Wie is er dood?’ schreeuwde een andere leerling. Lees meer
Er was veel. Het was druk. We gingen op kamp.
We hadden survival. We schreven verslagen. We keken alle toetsen na en leverden de cijfers in.
Er waren vergaderingen van -tig secties die nog even voor het einde van het jaar moesten plaatsvinden. Lees meer
Onze directeur is een hele geschikte gast. Hij heeft hart voor de zaak en is enorm betrokken bij leerlingen en zijn team. Hij heeft het vreselijk druk met alle ontwikkelingen binnen het ‘passend onderwijs’. Hij vergadert zich het apelazarus. Voor zijn toko. Zijn schooltje. Waar iedereen elkaar kent. Waar hij trots op is.
Afgelopen donderdag waren we op Aquabest om het schooljaar af te sluiten met een survivalprogramma.
Een hele dag met deze groep ‘leuke dingen doen’ is niet altijd een succes geweest. Excursies waren het afgelopen jaar niet de meest gezellige activiteiten. Er is veel gedoe geweest. Onbekende, vrije situaties zijn lastig voor ze. Dan is de structuur weg en weten ze niet waar ze aan toe zijn. En dan gaat het mis. Lees meer
De laatste weken zijn aangebroken. Het aftellen is begonnen. Afgelopen vrijdag hadden we de laatste lessen.
Onze klas zwoegt nog even op de proefwerkweek. Er moeten her en der nog wat onvoldoendes weggewerkt worden.
‘Juf, gaan we wat leuks doen?’ Het was afgelopen week de meest gestelde vraag.
Vroeger kwam dan de videokast uit de hoek. Tegenwoordig spelen we Kahoot op de iPad of kijken we DVD. Wel in het thema van de lessen natuurlijk he? Of iets uit het sociaal/maatschappelijke genre.
Ik beloofde dat we dat donderdag zouden doen. De laatste les Nederlands.
Mijn klas had een beetje pech. Plotseling moest er nog een observatie van een leerling plaatsvinden. Ik kreeg dat woensdagavond te horen. Het was echt last-minute. Maar erg belangrijk.
Dus plande ik, ondanks dat ik ze ‘wat leuks’ beloofd had, toch maar een redelijk normale les in.
We zouden oefenen voor de proefwerkweek. Begrijpend lezen.
Ik voorzag al een hoop gemopper als ik van m’n plan zou afwijken. Dus ik bereidde me op het ergste voor.
Scheldkanonnades. Verwensingen. Blokkades. Vuisten op tafel en zo.
‘Jongens, ik heb jullie beloofd wat leuks te gaan doen. Dat gáán we ook nog doen. Maar nu gaan we nog één keertje goed oefenen voor de proefwerkweek’.
Het bleef stil. Geen gemopper. Geen zucht. Geen enkel woord van onvrede.
‘Huh?’
De observatie-juf achterin was net zo verbaasd als ik.
Ik wachtte nog heel even. Misschien viel het kwartje wat later en zou ik na een paar seconden pas afgemaakt worden.
Maar er gebeurde niks.
‘Lees de tekst zorgvuldig door en lees de opdrachten goed. Ik loop rond zodat jullie nog vragen kunnen stellen’.
Daarna kwam nummer twee op de lijst van meest-gestelde-vragen:
‘Is het voor punt?’
Kinderen werken hard voor een punt. Mijn tas zit vol met nakijk- en corrigeerwerk wat deze week nog af moet. Ik besloot dat ik er niet nóg meer bij wilde.
‘Nee. Het is niet voor punt. Jullie mogen het ook zelf nakijken met het antwoordblad. Ik zou het fijn vinden als jullie er wel serieus aan werken’.
Nou. En toen gingen ze aan de slag.
Niemand vroeg meer of we nog ‘wat leuks gingen doen’.
Niemand pinde me vast op mijn loze beloftes.
Niemand mopperde.
Niemand was boos.
Er was geen ruzie.
Het was fijn.
Het was rustig.
Iedereen werkte zich het schompes.
Ze stelden vragen en wachtten rustig op hun beurt.
Iedereen was lief.
De observatie-juf zat er een beetje voor spek en bonen bij. Of misschien ook niet…
Ik kon ze wel kussen, mijn lieve klasje.
Ze zijn altijd braaf hoor, het eerste uur. Dan slapen ze namelijk nog half. Ze hebben nog niet gegeten dus de suiker kan z’n werk nog niet doen.
Mensen die het zesde of het zevende uur lesgeven aan deze groep zijn de pineut. Dan is de koek op. Het hek van de dam. Dan zijn de rapen gaar. En de Ritalin uitgewerkt.
Ze zitten midden in de proefwerkweek nu. En die is woensdag afgelopen.
We moeten nog ‘iets leuks’ doen. Want dat heb ik beloofd.
En beloofd = beloofd.
Ik denk dat ik maar een taart ga halen.
Om te vieren dat ze vakantie hebben.
Nietsvermoedend zat ik in de laatste plenaire vergadering. We namen afscheid van onze Meester met Passie. Hij moet met pensioen. Moet ja. Want hij had best nog wat langer willen werken.
We namen ook afscheid van andere collega’s. We zongen liedjes en luisterden naar speeches. We bekeken presentaties en deelden cadeaus en ‘opstekers’ uit.
Adjunct ging verder met haar verhaal. ‘En we hebben ook nog twee jubilarissen’. Lees meer
Mijn allerliefste Moraal heeft me afgelopen donderdag verlaten. Samen met haar man Silencio is ze de hort op. Ze gaan een stukje fietsen.
Van de Canadese grens, via Amerika naar de Mexicaanse grens. 4400 kilometer. Dat is best ver.
Maar het zijn bikkels. Het zijn vakantiefietsers. Ze zijn het gewend. Ze weten niet beter.
Woensdag, de dag voordat ze zouden vertrekken, hadden Tuinkabouter, Q, Bloempje en ik een afscheidspartijtje georganiseerd: ‘Le Grand Départy’.
Er waren lampionnetjes en vlaggetjes.
En omdat ik een uitblinker ben in knutselen, heb ik nog een banner gemaakt.
Met glitters en een logo en alles.
Het was bloedheet. Bloempje kwam op de scooter (ze kan het hebben) en Moraal en Tuinkabouter op de fiets. Q gewoon in haar Mercedes Incontinentus.
We haalden de tuinslang met vernevelaar van stal. En terwijl Q en ik een sloot sushi gingen halen, dansten de andere meiden zich bloot in de tuin koel, onder de vernevelaar.
Via de app werden we geüpdatet.
Met angst en beven zag ik haar vertrek tegemoet. Mijn steun en toeverlaat. Mijn lieve schat. Ik heb haar wel vaker langer moeten missen hoor. Maar nu is het heel ver weg. En ze heeft maar 2 zuivere onderbroeken mee. En dat is géén grap.
Met wie moet ik nou op het terras gaan zitten? De hele zomervakantie is ze niet available he? En als ze terug komt, dan ben ik alweer aan het werk.
Gelukkig zijn er veel lieve mensen die ‘zich over me gaan ontfermen’.
(Alsof ik een labielo ben die niet voor zichzelf kan zorgen. Maar dat terzijde.)
Q, Bloempje en Tuinkabouter (die Moraal net zo hard moeten missen als ik) hebben zich opgeworpen als opvangteam. Iets met ‘Help Lien De Zomer Door’. Of zo. #mantelzorg.
Moraal maakt zich zorgen. Over mijn eenzaamheid. En dat de verveling zonder haar zou toeslaan. Ze had een pakket gemaakt met allemaal cadeau’s.
Ik mocht er twee uitpakken.
De eerste was een to do-lijstje. Daarop staan data waarop ik de andere cadeau’s mag uitpakken.
De hel op aarde. Verrassingen zijn leuk als ze meteen verzilverd kunnen worden. Anders niet. Het kadopakket staat uit het zicht. In de schuur. In mijn agenda staan de dagen waarop ik mag gaan uitpakken.
Het tweede cadeau was een home-made aftelkalender. Als jullie dit lezen is ze nog 70 dagen weg.
Dat is toch niet te doen? ZEVENTIG DAGEN!!
In 70 dagen kan je makkelijk 10 kilo afvallen. Of zwanger worden. De liefde van je leven ontmoeten, een yogacursus voltooien, leren duiken, leren haken, Games of Thrones seizoen 1 t/m 6 kijken, een boek schrijven en in therapie gaan tegen heimwee.
We dronken sangria en bespraken de risico’s van de reis. Het was niet echt een opbeurend gesprek.
Moraal vertelde waar de verzekeringspapieren lagen, welke muziek ze wil horen, en wat er moet gebeuren als…
We gaan er niet aan denken.
Het grote moment van afscheid naderde. ‘We laten jullie even alleen’. De dames trokken zich discreet terug.
Alsof het echt de állerlaatste keer was dat we elkaar zouden zien.
Drama ten top.
En dikke knuffel volgde. En bemoedigende woorden. Dat alles wel goed zou komen. En dat we elkaar gruwelijk gaan missen. Maar dat we elkaar ‘snel’ weer zouden zien.
En dat we vreselijk veel van elkaar houden.
We hoefden niet te huilen.
Want we wisten dat het goed was.
Het is echt heel zielig. Jongste Broer moet afstand doen van z’n kat Mats. En dat wil hij eigenlijk helemaal niet. Maar het moet.
Kijk. Het zit zo: Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
