Op de dag dat ‘Koffietijd’ haar laatste uitzending had en Olga Commandeur haar laatste stapjes op televisie zette, diende ik mijn ontslag in.
Na twintig jaar ga ik de leukste school van het land verlaten. Lees meer
badslippers & klompen
Op de dag dat ‘Koffietijd’ haar laatste uitzending had en Olga Commandeur haar laatste stapjes op televisie zette, diende ik mijn ontslag in.
Na twintig jaar ga ik de leukste school van het land verlaten. Lees meer
Ik was ingedeeld bij de les ‘lekker puzzelen’, met leerlingen die gekozen hadden om een uurtje per week te puzzelen. Om de sociale vaardigheden te trainen. Of ter ontspanning. Want soms hebben kinderen heel veel stress. Lees meer
Er zijn drie soorten brandalarm. De spontane, de aangekondigde en de échte. Bij de eerste weet niemand iets. Bij de tweede weten de leerlingen van niks en de docenten wel. Die krijgen van tevoren keurig instructies van de BHV’ers.
De ramen moeten gesloten, de spullen blijven in het lokaal en de deur moet dicht, maar niet op slot.
Dan maak je met de leerlingen die op dat moment voor je neus zitten een wandelingetje naar het veldje vlakbij school.
Eenmaal op dat veldje aangekomen moet je met je klas in een pizzapunt gaan staan. Alle klassen samen vormen dan ‘de pizza’. Dan moet je wachten tot er een BHV’er in een geel hesje komt vragen of je klas compleet is. En dan moet je wachten tot iemand komt vertellen dat je weer terug mag naar je lokaal. Het duurt al met al een half uur. Als de zon schijnt heb je geluk. Als het koud is heb je pech. Want je jas mag je niet even snel gaan halen.
Een duidelijk en goed systeem. Als je tenminste geen zes ADHD’ers in de klas hebt die niet zo goed stil kunnen blijven staan en al helemaal niet meer om 14:00 uur. Of een paar autisten die huiveren bij hard geluid of plotselinge veranderingen. Of leerlingen die het niet kunnen laten hun middelvinger op te steken naar buurtbewoners.
Er ligt doorgaans veel hondenkak op het veldje dus het is altijd oppassen waar je loopt. Eenmaal in je pizzapunt kun je toekijken hoe leerlingen proberen de kak onder hun schoenen uit te krijgen. Het levert ook grappige taferelen op.
Anyway. Afgelopen donderdag loeide de sirene uit volle borst. De toeter hangt ongeveer boven de deur van mijn lokaal. Het geluid gaat door merg en been.
Ik wist van geen brandoefening. Ik had geen les maar ook ik moest uiteraard naar het veldje.
Geheel tegen de regels in zocht ik nog snel even m’n tas en m’n telefoon.
Onderweg kwam ik de twee juffen tegen die kennelijk óók van niks wisten. Een stukje verderop liep de ‘coördinator veiligheid’ die onwetend z’n schouders ophaalde toen ik hem vragend aankeek. Dit alarm leek geen oefening. Dit was écht.
De suspense was killing.
Leerlingen fantaseerden dat de school nou éindelijk eens af zou branden. Ze voorzagen al dat ze de hele week vrij waren. En dat er een nieuwe school kwam. Ze vroegen zich af wáár die dan zou komen. En hoelang het duurt voor de brandweer er is. Want hoe langer die wegblijft, hoe beter.
Ondertussen gonsde het. Een leerling zou op het brandalarm gedrukt hebben!
De geruchten bleken waarheid. Het was vast een geintje. Of om stoer te doen.
Hoe dan ook, een dag later hing er een keurige excuusbrief aan de BHV’ers op het bord in de docentenkamer. De dader moet komende week elke dag nablijven.
Het arme joch. Voor hij het wist, was de hele school geëvacueerd. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Ik denk dat hij z’n lesje geleerd heeft.
Wel fijn dat we weer een keertje geoefend hebben.
Gelukkig was het lekker weer.
Dat thuiswerken is best te doen. Zorgen dat je lessen online komen, corrigeren wat binnenkomt, checken of alles daadwerkelijk gedaan en gezien wordt.
Af en toe een kopje koffie in de zon. Het is tenslotte lente. Lees meer
We zijn bij ‘erfelijkheid’ aanbeland. Niet het favoriete onderwerp van de leerlingen. Best moeilijk; die chromosomen en dat DNA.
Als de stijltang in beeld komt om de begrippen fenotype en genotype uit te leggen wordt het ineens best interessant. Lees meer
‘Wil jij even deze ouders bellen en vragen of wij hun telefoonnummer aan PSV mogen geven. Hun kinderen mogen volgende week de vlag dragen. Bij de wedstrijd in de Champions League.’
Ik kreeg een briefje in m’n hand gedrukt met twee namen. Ik moest nog even graven… ik had kennis gemaakt met de klas voor de zomervakantie. Maar die was zo lang en heet, dat ik even niet meer wist om wie het ook weer ging.
Het eerste telefoontje was in dit geval naar een verzorger. Hij was laaiend enthousiast. Het was een leuk telefonisch kennismakingsgesprek. Ik kijk nu al uit naar de eerste ouderavond.
Het tweede telefoontje had wat meer voeten in aarde. Ik had 4 telefoonnummers in Magister staan, maar er werd nergens opgenomen.
Ik besloot een mailtje te sturen.
Dinsdag had ik nog geen reactie. Ik besloot de jongen zelf naar het juiste telefoonnummer van zijn ouders te laten vragen. Helaas. Het was offerfeest en de jongen was niet op school.
Ondertussen belde PSV ‘of het al gelukt was’. Nee dus. But I was working on it.
Woensdag dan. Zijn ogen straalden toen ik het hem vertelde. YES! De vlag dragen! Wat kunnen jongetjes blij zijn, zeg!
Ik zei dat we eerst z’n moeder moesten spreken voor toestemming. Of hij morgen een nummer wilde meenemen waarop ze bereikbaar zou zijn. ‘M’n moeder is op vakantie. Mag het ook van m’n vader zijn?’
Ondertussen had PSV al 3 keer gemaild, gebeld én geappt of het zou gaan lukken. Ik legde de situatie uit. ‘Ik moet het eigenlijk vanmiddag weten’, zei de lieve juf van PSV. ‘Anders moeten we op zoek naar een andere jongen.’
Voor hij woensdag naar huis ging snelde ik nog naar de jongen toe. ‘Je vader MOET meteen uit school bellen. Meteen. Uit school. Zeg je dat tegen hem?’
‘Ja juf’.
‘Niet vergeten hoor! Anders gaan ze iemand anders zoeken’.
‘Wilt u het op een briefje schrijven?’ vroeg de jongen. Ik pakte een geel plakbriefje en noteerde de boodschap.
‘Mag het op een proefwerkblaadje? Dat voel ik beter in m’n broekzak zitten’.
Voor de zekerheid zette ik óók nog een groot groen kruis op zijn hand.
De jongen snelde naar huis.
PSV werd ongeduldig. Begrijpelijk. Dingen moeten geregeld worden. Het was inmiddels donderdag.
Tegen half vijf kwamen vader en zoon naar school. Ik was er niet dus een collega nam het telefoonnummer aan.
PSV en ik hadden afgesproken dat er voor vrijdag 11.00 uur contact moest zijn met ouders. Daarna zou het over gaan. Meteen om 8.00 uur hing ik in de telefoon. Er werd niet opgenomen! De wanhoop was nabij. Ik zag de bui al hangen.
Ik had nog 3 uur de tijd. Het enige wat ik nog kon bedenken was om hem meteen als hij op school aan kwam, weer naar huis te sturen. Om een telefoonnummer te halen wat wél werkte.
Wéér verscheen hij niet op school.
De mentor-moed zakte me een beetje in de schoenen. Zo sneu als dit niet door zou gaan!
Gelukkig belde vader een paar minuten later. Hij mocht mee naar PSV hoor!
Het heeft me wat stress gekost. En dat terwijl ik me voorgenomen had ‘rustig aan’ te beginnen de eerste schoolweek.
Ik kon met een gerust hart weekend gaan vieren.
Op de valreep kwam het goed.
‘Gaat u nog wat leuks doen juf, dit weekend?’
Ik weet bij sommige leerlingen nooit of ze dat vragen omdat ze het oprecht willen weten, of omdat ze gewoon geen zin hebben in les. Lees meer
Sybrand van Haersma Buma wil dat kinderen op school weer het Wilhelmus gaan zingen. Staand. Met hun hand op hun hart. Nee, dat laatste weet ik niet zeker hoor.
Maar zo zag ik het voor me. Een klas van 25 tot 30 kinderen die allemaal braaf naast hun tafeltje staan, met hun hand op hun hart. Lees meer
Surprises maken is niet mijn hobby. Ik kan nooit wat verzinnen en áls ik dan wel wat heb bedacht, is het resultaat nooit zoals het er in mijn hoofd uit zag. Lees meer
Al een paar jaar achter elkaar hebben Co en ik ingewikkelde klassen. Daar hebben we zelf om gevraagd. Ik kende de klassen al uit de eerste en wist wat voor vlees ik in de kuip kreeg als mentor.
Als andere docenten er niet aan moesten denken mentor te worden van zo’n klas, wilden Co en ik de klus wel klaren. Wij vonden dat leuk. Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
