Er zijn drie soorten brandalarm. De spontane, de aangekondigde en de échte. Bij de eerste weet niemand iets. Bij de tweede weten de leerlingen van niks en de docenten wel. Die krijgen van tevoren keurig instructies van de BHV’ers.
De ramen moeten gesloten, de spullen blijven in het lokaal en de deur moet dicht, maar niet op slot.
Dan maak je met de leerlingen die op dat moment voor je neus zitten een wandelingetje naar het veldje vlakbij school.
Eenmaal op dat veldje aangekomen moet je met je klas in een pizzapunt gaan staan. Alle klassen samen vormen dan ‘de pizza’. Dan moet je wachten tot er een BHV’er in een geel hesje komt vragen of je klas compleet is. En dan moet je wachten tot iemand komt vertellen dat je weer terug mag naar je lokaal. Het duurt al met al een half uur. Als de zon schijnt heb je geluk. Als het koud is heb je pech. Want je jas mag je niet even snel gaan halen.
Een duidelijk en goed systeem. Als je tenminste geen zes ADHD’ers in de klas hebt die niet zo goed stil kunnen blijven staan en al helemaal niet meer om 14:00 uur. Of een paar autisten die huiveren bij hard geluid of plotselinge veranderingen. Of leerlingen die het niet kunnen laten hun middelvinger op te steken naar buurtbewoners.
Er ligt doorgaans veel hondenkak op het veldje dus het is altijd oppassen waar je loopt. Eenmaal in je pizzapunt kun je toekijken hoe leerlingen proberen de kak onder hun schoenen uit te krijgen. Het levert ook grappige taferelen op.
Anyway. Afgelopen donderdag loeide de sirene uit volle borst. De toeter hangt ongeveer boven de deur van mijn lokaal. Het geluid gaat door merg en been.
Ik wist van geen brandoefening. Ik had geen les maar ook ik moest uiteraard naar het veldje.
Geheel tegen de regels in zocht ik nog snel even m’n tas en m’n telefoon.
Onderweg kwam ik de twee juffen tegen die kennelijk óók van niks wisten. Een stukje verderop liep de ‘coördinator veiligheid’ die onwetend z’n schouders ophaalde toen ik hem vragend aankeek. Dit alarm leek geen oefening. Dit was écht.
De suspense was killing.
Leerlingen fantaseerden dat de school nou éindelijk eens af zou branden. Ze voorzagen al dat ze de hele week vrij waren. En dat er een nieuwe school kwam. Ze vroegen zich af wáár die dan zou komen. En hoelang het duurt voor de brandweer er is. Want hoe langer die wegblijft, hoe beter.
Ondertussen gonsde het. Een leerling zou op het brandalarm gedrukt hebben!
De geruchten bleken waarheid. Het was vast een geintje. Of om stoer te doen.
Hoe dan ook, een dag later hing er een keurige excuusbrief aan de BHV’ers op het bord in de docentenkamer. De dader moet komende week elke dag nablijven.
Het arme joch. Voor hij het wist, was de hele school geëvacueerd. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Ik denk dat hij z’n lesje geleerd heeft.
Wel fijn dat we weer een keertje geoefend hebben.
Gelukkig was het lekker weer.
