Hee, hoe gaat ie? Ja goed hoor. Ik ben gewoon thuis, ja.
Inderdaad, doodsaai. Veel poetsen he? Ik heb de kiet inmiddels al vijf keer gehad. Moet nu eigenlijk boven aan de gang. Geen zin in. Nergens zin in. Kom niet eens toe aan verhaaltjes schrijven. Jij? Lees meer
We zaten er een beetje doorheen allemaal. Een druk schooljaar, een aantal ingrijpende veranderingen waar we allemaal aan moesten wennen en die best wat energie kostten. Iedereen had het druk en daardoor zagen we elkaar te weinig in de docentenkamer. Vonden we.
De carnavalsvakantie was net voorbij maar eigenlijk hadden we nog niet zoveel zin om weer te beginnen. Zoals altijd na een vakantie…
Gelukkig zijn er dan altijd mensen die precies op het juiste moment een enorme boost in het hok gooien. De wiskundejuf, de ondersteuningscoördinator en de orthopedagoog organiseerden stiekem de allereerste ‘Mes & Vork-dag’.
Dit is het idee:
Elke eerste maandag van de maand een lekkere lunch, gemaakt door 3 collega’s. Maandag is een lange vergaderdag en de leerlingen zijn al vroeg naar huis. Dan hebben we net iets meer tijd dan de gebruikelijke 15 minuten om te lunchen.
Op ‘Mes & Vork-dag’ neemt iemand ‘de Vork’ over en verzamelt twee mensen om zich heen die samen de lunch voor de volgende maand gaat regelen. Easy Peasy. Denk je dan.
Maar nee.
Uit betrouwbare bron begreep ik dat er zondagavond laat nog een appje de deur uit ging. Dat morgen de eerste ‘Mes & Vork-dag’ was. Toen bleek dat iedereen dat eigenlijk vergeten was. De ondersteuningscoördinator schraapte op zondagavond nog wat ‘restjes’ uit de voorraadkast en koelkast bij elkaar. De wiskundejuf had helemaal niks in huis dus die rende maandag om 12:30 uur nog snel naar de Turk voor een stapel pizza’s. En ik geloof dat de orthopedagoog ook niet helemaal voorbereid was.
Hilarisch. Maar dat maakte niks uit. Want om 13:15 uur sharp stond de docentenkamer vol met lekker eten.
Twee prachtige schalen met overheerlijke salades, brood met smeersels, Turkse Pizza en om het af te maken gezellige servetjes met fleurige bloemetjes. Iedereen zat heerlijk te kletsen en te smullen.
Het was zo gezellig dat de vergadering van 13:30 uur een halfuurtje werd uitgesteld.
‘Schrijf mij maar op voor de volgende maand’, riep de scheikundejuf enthousiast.
‘Dan doe ik met je mee’, riep ik snel. Het kan maar gebeurd zijn he?
‘Ik ook!’ riep de teamleider.
Yes! We hadden er zin in. We zouden een lekkere soep gaan maken. En een salade. De scheikundejuf zou natuurlijk haar befaamde ‘gekruide gehaktballetjes’ maken. Die zijn alom geroemd. Die wil je niet missen.
Maar ja. Corona he? Die gooide roet in het eten. Gelukkig laten wij ons niet kisten.
De ‘Mes & Vork-dag’ van april 2020 kan gewoon doorgaan hoor.
Iedereen kan gewoon thuis de balletjes van de scheikundejuf maken.
Ze legt uit (en ik citeer):
‘500 gram gehakt mengen met 1 ei en 1 zakje ‘mix voor nasi. Op gevoel een beetje paneermeel erbij. ‘Het moet niet te nat zijn, en ook niet te droog. Het moet een beetje ertussenin. Een beetje plakkerig of zo. En dan bakken in de pan. Dat is het. Meer is het niet. Zo simpel!’
Nou. Als iedereen dat dan vanavond even doet, dan hebben we morgen alsnog een gezellige ‘Mes & Vork-dag’.
Op veilige afstand.
In Microsoft Teams.
Vroeger kon ik gemakkelijk een hele BonBonBloc op. Of een 200-grams Cote d’Or Puur met hazelnoten.
Chocola was m’n grote liefde. Ik at het vaak. En veel.
Ik heb altijd chocola in huis. En als dat op is, vergrijp ik me aan beschuiten met roomboter en hagelslag.
Sinds ik onder hypnose ben geweest heb ik de schade altijd goed kunnen beperken. Ik at nog elke dag chocola. Geen hele repen meer. Gewoon een klein stukje.
Dat ging lang goed. Tot een dikke maand geleden.
Alles kan ik goed laten staan. Chips, friet met mayo, alle soorten kaas of zure matten. Tot mijn grote spijt nam chocola de overhand.
Een klein stukje werd een groot stuk. En een groot stuk nóg groter.
En toen voelde ik dat het niet goed was.
Het moest anders.
De hypnosejuf had me ooit verteld dat ‘een afkeer van chocola’ bestaat. Dat zou betekenen dat ik nooit meer chocola zou willen. Geen M&M’s meer als ik met Moraal op de bank zit. Nooit meer een Snickers, Mars of Twix als ik een schoolreisje heb.
Nooit meer hemelse chocolademousse in mijn favoriete restaurant.
Ik zag dat totaal niet zitten. Een leven zonder chocola bestaat voor mij niet. Hoe zou ik ooit Pasen te boven komen? Of Sinterklaas?
No way.
Bovendien zit er in chocola ook een stofje wat je bijzonder gelukkig maakt. Nou mensen, ik kan jullie vertellen, dat stofje ben ik nooit tekort gekomen. Ik ben altijd de gelukkigste vrouw op aarde geweest.
De laatste maand wenste ik vaak dat ik geen chocola zou lusten.
De hypnosejuf probeerde het nog te relativeren: ‘Chocolade heeft geen piemel. Ook geen inkomen. Dus wat heb je er dan aan?’
Ze had gelijk. Maar dat kon me eigenlijk niks schelen. Liefdes zonder inkomen kunnen ook geweldig zijn. Chocola – Lien: één – nul.
Ik had verloren.
Na lang intern beraad heb ik besloten om een chocolade-aversie te laten creëren bij mijn eerstvolgende hypnosesessie.
Op koningsdag zou ik afscheid nemen van mijn beste vriend. Het was toch al een koude shitdag met veel regen. Dit kon er nog wel bij.
Ik mocht van Moraal bonbons uitzoeken in mijn lievelingswinkel vol ijs en chocola.
Ik nam ze mee naar huis en zou er ’s avonds afscheid van nemen. Ritueel. Met veel bombarie. Met lievelingsmuziek en zo.
Ik zou er nog nét niet in tranen bij uitbarsten.
En zo geschiedde.
Ik zette een bak thee en verorberde in no-time drie van de vier bonbons. Eentje zou ik bewaren om te testen of ik die dan, na de hypnose, écht niet meer zou lusten.
Voldaan ging ik slapen.
De volgende dag ging ik vol goede moed naar de hypnosejuf.
Ik ging het ‘uitmaken’ met mijn allerliefste vriendje Chocola. Ze nam me goed onderhanden. Het was heel fijn. Een soort ehm… bevrijding of zo.
Wat kan een mens gelukkig zijn.
De bonbon die ik bewaarde ligt er nog steeds. Ik hoef hem gewoon niet meer.
Dus. Als iemand nog wil…
Koffie?
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
