Oudste broer bouwt podia. Hij is een ‘Man van Staal’. In 2013 moest hij het start- en finishplatformpje bouwen voor het NK Tegenwindfietsen. Niemand had daar nog ooit van gehoord. Er stond een oproep op Twitter; ‘deelnemers gezocht’. Het was de eerste keer. In Zeeland. Op Neeltje Jans. Fietsen over de Oosterscheldekering. Tegen de wind in, welteverstaan. Lees meer
Aanstaande donderdag gaat Moraal de Alpe d’Huez op. Misschien wel een paar keer. Ze gaat met een groepje. Een groepje Bikkels.
Afgelopen tijd is er veel geïnvesteerd in trainen. Er moesten kilometers gemaakt worden. Moraal en Silencio zijn op vakantie gegaan. Of ja, vakantie… Keihard bergen op fietsen, bepakt en bezakt, is voor hen vakantie. Voor mij niet.
Voor mij is vakantie iets met luieren en zon en eten en stadjes en dorpjes bekijken. Maar dat terzijde.
Moraal en Silencio hebben daar lol in. Silencio heeft een route uitgestippeld met veel bergen en prachtige natuur. Moraal laat dat met een gerust hart aan hem over. Moraal hoefde alleen maar een vette nieuwe fiets te kopen. Ze heeft, zoals op andere fietsvakanties, weer twee (!!) onderbroeken ingepakt. Misschien een tandenborstel en wat tandpasta. Maar meer dan het hoognodige zal het niet zijn geweest.
Afzien op vakantie dus. Afzien voor het goede doel.
Afzien om deze vreselijke ziekte de wereld uit te trappen. Te voet of op de fiets.
Er moest geld komen. Heel veel geld. Het groepje Bikkels heeft er alles aan gedaan om zoveel mogelijk bij elkaar te sprokkelen. Benefietsavonden met mooie prijzen, dikke veilingitems en goed eten. Half Oirschot was vrijwilliger. Bij de VandeOirsprong kon je Alpe d’Huzespaks-bier kopen en in veel winkels stonden boxen waar je geld kon doneren. Als je flink doneerde mocht je naam bij Moraal op haar nieuwe fiets. Kon je ook een beetje meefietsen. Dat heb ik gedaan natuurlijk. Lekker makkelijk de Alpe op, achterop.
Er kwam geld binnen. Heel veel geld. In totaal heeft het groepje Bikkels 103.500 euro opgehaald. Gigantisch. En terecht.
We appen af en toe, Moraal en ik. Als er wifi is. Dan stuurt ze plaatjes van bergen en sneeuw. Van biertjes op het terras en bloemetjes.
Ze hebben het fijn samen. Een paar dagen geleden kwamen ze aan op de Heilige Grond.
Momenteel bereidt de groep zich voor. Ze hebben hun helmen beplakt met roze stickers. Ze zorgen goed voor zichzelf. Ik zag foto’s van massagetafels en gezellige eettaferelen. En ja hoor, ze waren zelfs op het NOS-journaal te zien.
Nog een paar dagen trainen met de hele bups en dan gaat het morgen écht beginnen.
Ontbijt om drie uur in de ochtend, starten om vijf.
Donderdag volg ik de groep via een app. Toevallig geef ik les aan een van de kinderen van iemand die meefietst. We gaan tijdens de les natuurlijk kijken hoe de Bikkels van ‘Klimmen voor Leven’ het er vanaf brengen. Tussen de uitleg over ‘voortplanting’ en ‘hoe dat dan allemaal moet’ door.
Ze gaan de Alpe op. En dat is knap. Want de berg is loodzwaar. Steil en haarspeldbochtig.
Sommigen zullen 1 keer gaan. Anderen 6 keer.
Wandelend of fietsend. Ik doe het ze niet na.
Diep respect en heel veel succes voor het groepje Bikkels uit Oirschot.
Want dat zijn het.
Zeventig dagen is ze weggeweest. Tien hele weken.
De hele bloody zomervakantie heb ik zonder haar gezeten. Ik heb haar gruwelijk gemist. Lees meer
Mijn allerliefste Moraal heeft me afgelopen donderdag verlaten. Samen met haar man Silencio is ze de hort op. Ze gaan een stukje fietsen.
Van de Canadese grens, via Amerika naar de Mexicaanse grens. 4400 kilometer. Dat is best ver.
Maar het zijn bikkels. Het zijn vakantiefietsers. Ze zijn het gewend. Ze weten niet beter.
Woensdag, de dag voordat ze zouden vertrekken, hadden Tuinkabouter, Q, Bloempje en ik een afscheidspartijtje georganiseerd: ‘Le Grand Départy’.
Er waren lampionnetjes en vlaggetjes.
En omdat ik een uitblinker ben in knutselen, heb ik nog een banner gemaakt.
Met glitters en een logo en alles.
Het was bloedheet. Bloempje kwam op de scooter (ze kan het hebben) en Moraal en Tuinkabouter op de fiets. Q gewoon in haar Mercedes Incontinentus.
We haalden de tuinslang met vernevelaar van stal. En terwijl Q en ik een sloot sushi gingen halen, dansten de andere meiden zich bloot in de tuin koel, onder de vernevelaar.
Via de app werden we geüpdatet.
Met angst en beven zag ik haar vertrek tegemoet. Mijn steun en toeverlaat. Mijn lieve schat. Ik heb haar wel vaker langer moeten missen hoor. Maar nu is het heel ver weg. En ze heeft maar 2 zuivere onderbroeken mee. En dat is géén grap.
Met wie moet ik nou op het terras gaan zitten? De hele zomervakantie is ze niet available he? En als ze terug komt, dan ben ik alweer aan het werk.
Gelukkig zijn er veel lieve mensen die ‘zich over me gaan ontfermen’.
(Alsof ik een labielo ben die niet voor zichzelf kan zorgen. Maar dat terzijde.)
Q, Bloempje en Tuinkabouter (die Moraal net zo hard moeten missen als ik) hebben zich opgeworpen als opvangteam. Iets met ‘Help Lien De Zomer Door’. Of zo. #mantelzorg.
Moraal maakt zich zorgen. Over mijn eenzaamheid. En dat de verveling zonder haar zou toeslaan. Ze had een pakket gemaakt met allemaal cadeau’s.
Ik mocht er twee uitpakken.
De eerste was een to do-lijstje. Daarop staan data waarop ik de andere cadeau’s mag uitpakken.
De hel op aarde. Verrassingen zijn leuk als ze meteen verzilverd kunnen worden. Anders niet. Het kadopakket staat uit het zicht. In de schuur. In mijn agenda staan de dagen waarop ik mag gaan uitpakken.
Het tweede cadeau was een home-made aftelkalender. Als jullie dit lezen is ze nog 70 dagen weg.
Dat is toch niet te doen? ZEVENTIG DAGEN!!
In 70 dagen kan je makkelijk 10 kilo afvallen. Of zwanger worden. De liefde van je leven ontmoeten, een yogacursus voltooien, leren duiken, leren haken, Games of Thrones seizoen 1 t/m 6 kijken, een boek schrijven en in therapie gaan tegen heimwee.
We dronken sangria en bespraken de risico’s van de reis. Het was niet echt een opbeurend gesprek.
Moraal vertelde waar de verzekeringspapieren lagen, welke muziek ze wil horen, en wat er moet gebeuren als…
We gaan er niet aan denken.
Het grote moment van afscheid naderde. ‘We laten jullie even alleen’. De dames trokken zich discreet terug.
Alsof het echt de állerlaatste keer was dat we elkaar zouden zien.
Drama ten top.
En dikke knuffel volgde. En bemoedigende woorden. Dat alles wel goed zou komen. En dat we elkaar gruwelijk gaan missen. Maar dat we elkaar ‘snel’ weer zouden zien.
En dat we vreselijk veel van elkaar houden.
We hoefden niet te huilen.
Want we wisten dat het goed was.
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
