Het floepte er ineens uit. We lagen op de bank.
‘Ik wil eigenlijk stoppen met roken’.
Lief keek me een beetje verbaasd aan. Het werd stil. En na een paar seconden zei hij: ‘Dan doe ik met je mee’. Lees meer
Doorgaan met stoppen
Het floepte er ineens uit. We lagen op de bank.
‘Ik wil eigenlijk stoppen met roken’.
Lief keek me een beetje verbaasd aan. Het werd stil. En na een paar seconden zei hij: ‘Dan doe ik met je mee’. Lees meer
Tweeëntwintig jaar geleden stapte ik voor het laatst in een vliegtuig. Ik was in Tanzania met Moraal. We vlogen terug naar Nederland. Ik slikte Lariam en was daardoor zo paranoïde als de pest. Buiten dat, ging ik kapot aan heimwee en had me op de heenreis al laten verzekeren dat we na de landing op de terugreis metéén door naar huis zouden gaan. Lees meer
Hypnose is iets voor geitenwollensokkenmensen. Voor zweverige types die in een paarse jurk op blote voeten door het bos dansen.
Of voor gasten die het leuk vinden zich voor schut te laten zetten op een podium door een kip na te doen en citroenen te eten alsof het aardbeien zijn.
Hypnose is vaag en onmogelijk. Doorgestoken kaart. En een hypnotiseur kan je natuurlijk van alles wijs maken en aanpraten. Als je niet oplet, dan zijn straks je geld en pinpas ook nog verdwenen. En wat als je er niet uit komt? Lees meer
In het hele land werd code oranje of rood afgegeven door het KNMI. Maar dat gold niet voor onze vakantiebestemming. Het was 24 graden en op het terras zijn we verbrand.
Het was ons gewoon gegund.
Ik ging voor het eerst sinds 14 jaar een weekend weg.
We zaten in Watergang. Dat ligt onder de rook van Amsterdam. Tenminste, als de wind uit het zuidoosten komt.
Watergang is een heel klein dorp. Niet echt bruisend. Wel erg mooi. Er is veel water, veel vogels en prachtige, ongerepte natuur.
Mensen wonen er doorgaans in woonarken en er rijden heel veel bussen. Naar Purmerend en Amsterdam.
We hadden grote plannen, Moraal en ik. We zouden naar Amsterdam gaan om enorm cultureel verantwoorde dingen te doen. We zouden naar het Rijksmuseum. We zouden in een bootje varen en naar Body Worlds.
We zouden kijken of er nog tijd over was voor een stadswandeling en leuke bezienswaardigheden. We zouden alles doen wat toeristen in Amsterdam ook doen.
We zouden souvenirs kopen en kaartjes sturen. We zouden niet kijken naar calorieën en zoveel wijn drinken als we op konden.
Er waren zelfs borrelnoten.
Ik kreeg schandalig veel berichtjes via sms, app en mail. Succeswensen. Sterktewensen. Aanmoedigingen. Gelukwensen. Lovende, verzachtende, zalvende woorden. Alsof ik dood zou gaan dit weekend.
Maar we gingen alleen maar even testen. Of ik nu écht voorgoed verlost ben van heimwee.
Vrijdagavond maakten we kennis met Hennie. Hennie is een soort Mamaloe. Ze is de eigenaar van de pipowagen waar we logeerden. Hennie was gruwelijk in de weer. Alles kon en alles mocht.
Hennie verzamelt schapenvachtjes. En ze heeft verstand van interieur en wonen. Alles even stijlvol. Kan zó in de VT Wonen.
Hennie heeft een vette tuin met dubbelgezoomde Barnevelders en een gigantisch insectenhotel. Het tuinhekje is voorzien van een koeienbel.
Ze maakt ook geweldige ontbijtjes. Met wraps, croissants, sandwiches, ei, yoghurt, smoothies en vers fruit. Hennie is lief en kalm. Heel fijn.
We leenden twee fietsen van Hennie en besloten naar STROOP te fietsen. Een half uurtje naar Amsterdam Noord.
STROOP is een leuk, gezellig en lekker restaurant. Biologisch, kindvriendelijk en erg creatief. We speelden een pubquiz, gepresenteerd door Jongste Broer. Hij werkt bij STROOP.
We bakten er niet veel van, terwijl we toch heel veel goed hadden. Ik denk dat de gemiddelde Amsterdammer slimmer is dan wij. Of misschien waren we met z’n tweeën kansloos tegen teams van vijf. Dat kan ook.
Het mocht de pret niet drukken.
Van dat culturele plan in Amsterdam kwam niet veel. Wel bezochten we Body Worlds; een tentoonstelling over geluk en hoe dat dan precies werkt in lichaam en geest.
Verder hebben we gegeten, gedronken, gelezen en geslapen.
Ik heb niet gezeurd dat ik naar huis wilde. Ik heb geen buikpijn gehad.
Ik wilde niet weten hoe laat we uit de pipowagen moesten. Ik sliep als een roosje.
Ik was gelukkig. Het was relaxt en fijn.
Geen minuut heb ik last gehad van heimwee. Ongekend.
Ik denk dat ik er voor eens en altijd vanaf ben.
Als jullie dit lezen ben ik een weekend weg.
Het is best bijzonder dat ik een weekend weg ben. Dat doe ik nooit. Ik vind er geen hol aan. Ik ben veel liever thuis.
Weekendjes of vakanties met vriendinnen heb ik nooit gekend. Ik ging met m’n vriendjes wel weg. Ik deed dat niet voor mezelf. Ik deed dat omdat het zo hoorde.
Veertien jaar geleden was ik voor het laatst op vakantie. Het was de hel op aarde. Ik besloot om nooit meer te gaan. Lees meer
Vroeger kon ik gemakkelijk een hele BonBonBloc op. Of een 200-grams Cote d’Or Puur met hazelnoten.
Chocola was m’n grote liefde. Ik at het vaak. En veel.
Ik heb altijd chocola in huis. En als dat op is, vergrijp ik me aan beschuiten met roomboter en hagelslag.
Sinds ik onder hypnose ben geweest heb ik de schade altijd goed kunnen beperken. Ik at nog elke dag chocola. Geen hele repen meer. Gewoon een klein stukje.
Dat ging lang goed. Tot een dikke maand geleden.
Alles kan ik goed laten staan. Chips, friet met mayo, alle soorten kaas of zure matten. Tot mijn grote spijt nam chocola de overhand.
Een klein stukje werd een groot stuk. En een groot stuk nóg groter.
En toen voelde ik dat het niet goed was.
Het moest anders.
De hypnosejuf had me ooit verteld dat ‘een afkeer van chocola’ bestaat. Dat zou betekenen dat ik nooit meer chocola zou willen. Geen M&M’s meer als ik met Moraal op de bank zit. Nooit meer een Snickers, Mars of Twix als ik een schoolreisje heb.
Nooit meer hemelse chocolademousse in mijn favoriete restaurant.
Ik zag dat totaal niet zitten. Een leven zonder chocola bestaat voor mij niet. Hoe zou ik ooit Pasen te boven komen? Of Sinterklaas?
No way.
Bovendien zit er in chocola ook een stofje wat je bijzonder gelukkig maakt. Nou mensen, ik kan jullie vertellen, dat stofje ben ik nooit tekort gekomen. Ik ben altijd de gelukkigste vrouw op aarde geweest.
De laatste maand wenste ik vaak dat ik geen chocola zou lusten.
De hypnosejuf probeerde het nog te relativeren: ‘Chocolade heeft geen piemel. Ook geen inkomen. Dus wat heb je er dan aan?’
Ze had gelijk. Maar dat kon me eigenlijk niks schelen. Liefdes zonder inkomen kunnen ook geweldig zijn. Chocola – Lien: één – nul.
Ik had verloren.
Na lang intern beraad heb ik besloten om een chocolade-aversie te laten creëren bij mijn eerstvolgende hypnosesessie.
Op koningsdag zou ik afscheid nemen van mijn beste vriend. Het was toch al een koude shitdag met veel regen. Dit kon er nog wel bij.
Ik mocht van Moraal bonbons uitzoeken in mijn lievelingswinkel vol ijs en chocola.
Ik nam ze mee naar huis en zou er ’s avonds afscheid van nemen. Ritueel. Met veel bombarie. Met lievelingsmuziek en zo.
Ik zou er nog nét niet in tranen bij uitbarsten.
En zo geschiedde.
Ik zette een bak thee en verorberde in no-time drie van de vier bonbons. Eentje zou ik bewaren om te testen of ik die dan, na de hypnose, écht niet meer zou lusten.
Voldaan ging ik slapen.
De volgende dag ging ik vol goede moed naar de hypnosejuf.
Ik ging het ‘uitmaken’ met mijn allerliefste vriendje Chocola. Ze nam me goed onderhanden. Het was heel fijn. Een soort ehm… bevrijding of zo.
Wat kan een mens gelukkig zijn.
De bonbon die ik bewaarde ligt er nog steeds. Ik hoef hem gewoon niet meer.
Dus. Als iemand nog wil…
Koffie?
Blondie vertelde dat ze onder hypnose ging. Om af te vallen. Om de strijd tegen het voedsel te stoppen.
Ineens geen zin meer hebben in chips en chocola? Onmogelijk. Dat gelooft natuurlijk geen hond. Ik ook niet. Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
