Ken je dat? Spreuken die met de hand op papier geschreven worden? Of eigenlijk getekend. In allerlei lettertypes.
Handlettering heet dat.
Het gaat meestal om diepzinnige zinspreuken. Levensmotto’s. Wijsheden. Dingen die ook op een tegeltje kunnen.
Ik zie ze voorbij komen op Facebook. Het zijn vaak vrouwen op leeftijd die in handlettering een hobby gevonden hebben. Of in ieder geval, deze vrouwen posten dit soort werk op facebook.
Eigenlijk is het niet helemaal mijn kopje thee. Het is zoetsappig, braaf en absoluut niet stoer of ferm.
Toch heb ik afgelopen woensdag een workshop gedaan. Met collega’s.
Niet zozeer omdat ik zin had in zo’n gezapige spreuk op papier gemaakt door mezelf. Wel omdat ik zin had in een leuke avond. Bovendien is de gezelligheid van mijn collega’s altijd zo optimaal, dat het niet echt uitmaakt wat je aan het doen bent.
Ik heb met ze geboerengolft en gebierfietst. We stonden best voor schut. En toch was het leuk.
Mijn collega’s zijn lief. Ik moet vaak met ze lachen.
Het lijstje hing al een poosje in de docentenkamer. Ik besloot me in te schrijven.
Onderaan het lijstje stond: ‘Verzin vast een spreuk die je wil gebruiken’.
Nou. En daar ging het al mis. Ik had niks. Ik had er wel over nagedacht. Ik zocht op Pinterest en spitte de mooiste songteksten door. ‘Beter goed gejat dan slecht verzonnen’, dacht ik. Ik kwam tot de conclusie dat álles wat je dan ook bedenkt, weeïg en zoetig overkomt in handlettering.
Ik was op zoek naar iets grappigs of stoers. Iets stouts of fouts.
Maar alles wat ik bedacht zou er tuttig uitzien in sierletters en met hartjes er omheen.
‘Je moet een boodschappenlijstje doen’. Het idee kwam van Leuke Jongen. Het was eigenlijk een grap. Maar ik vond het een goed plan.
Hij schreef wat hoognodige boodschappen op. Recht uit het hart.
Met het lijstje stond ik afgelopen woensdag in de docentenkamer. De handletteringjuf was leuk. Ze legde uit wat we moesten doen. En toen kwam het aan op onze creativiteit.
Handlettering vergt heel veel precisie, geduld en tijd. En het moet netjes. Ik ben daar niet zo goed in.
Het duurde even voordat ik bedacht had wat, en hoe ik het ging doen.
En toen moest ik toch echt aan de slag. Ik tekende en arceerde me te pletter. Het voelde een beetje als een lange vergadering. Dan zit ik ook altijd te tekenen. Niet uit desinteresse. Ik kan gewoon beter luisteren als ik ondertussen doodles maak. En ik ga niet zitten kletsen met anderen. Beter voor iedereen.
De tijd vloog voorbij.
Of het gezellig was? Nou, ehm…. Het enige wat je hoorde was het geluid van potlood op papier, hoe gumsel weggeveegd werd en geknaag op komkommers en wortels.
Af en toe een diepe zucht.
Er werd nauwelijks gekletst. Alleen maar hard geschetst.
Bijzonder hoor. Elf vrouwen die normaal gesproken hun kwek niet dicht kunnen houden, stil krijgen.
En ja. Het was gezellig.
Iedereen maakte een kunstwerkje. Allemaal even mooi.
Levensmotto of niet.
Want zelfs mijn boodschappenlijstje leek een kunstwerkje.
