We hadden een keukenblad besteld. Bij Ikea. Een stenen blad met zwarte kookplaat en zwarte spoelbak. Onderbouw. Het zou 4 februari geleverd worden. We moesten nog een maandje wachten.
Twee weken van tevoren hakte Lief de tegeltjes uit de keuken. Diezelfde middag belde Ikea. De zwarte spoelbak kon niet geleverd worden want er was gedoe mee. Ik hou niet van gedoe dus ik cancelde de hele bestelling.
Zo begon een lange zoektocht naar een mooi en deuglijk aanrechtblad. We checkten internet. We reden naar Tiel. Daar bleek al snel dat een blad van Ikea ‘niks’ was. Het zou verkleuren ‘want het kwam allemaal uit China’, aldus de mevrouw van de Keukenboer. Ik was een beetje bij dat de hele bestelling gecanceld was.
We bekeken honderden werkbladen. We kregen advies. Over de beste steen en de fijnste afwerking. Over polijsten of niet. Over stootpuntjes en valschade. Over opdikken of afhogen. Of zoiets.
Over ervaringen met keukenbladen 10 jaar na levering. Over het zelf slijpen met een slijptol. Over wasbakken die er in de showroom heel mooi uit zien maar thuis gewoon een dikke kitrand hebben. Over vlekken van olijfolie en plekken van pannen.
Mensen waren vreselijk voor ons in de weer.
Ik wist wel ongeveer wat ik wilde dus ik koos een mooi werkblad uit. Het werd iets composiets. Dat stond leuk bij de tegeltjes uit m’n vorige verhaal.
Ik wilde persé een zwarte spoelbak. Liefst nog met een restbakje. De mevrouw van de Keukenboer in Tiel deed er heel denigrerend over. ‘Oh’, zei ze, ‘je wilt zo’n bakje waar altijd alleen maar een vaatdoekje in ligt?’
Precies. Dat wilde ik. En dan in het zwart.
Maar er kwam wéér gedoe. Want in die spoelbak die ik wilde zat geen kraangat. En een los kraangat ging niet. Iets met maten en afbreken en garantie of zo.
Ik had me al neergelegd bij een goedkopere variant. Inleg en RVS. Niet zo mooi. Maar uit onderzoek op internet bleek dat de bak die ik wilde niet bestond.
‘Laat maar’, dacht ik nog. ‘Roestvrijstaal is ook leuk.’
Lief gaf niet op. Hij zocht door.
Het duurde weken. We stuurden offerte-aanvragen naar verschillende keukenboeren in het land (Ja mensen… dat loont echt de moeite). Ondertussen brak Lief z’n hoofd over mijn diepgewortelde dubbele zwarte spoelbakkenwens. Voor m’n vaatdoekjes.
We belden en kregen technische mensen aan de lijn, die dan weer dingen moesten uit gaan zoeken.
We wachtten en checkten elke dag de mailbox.
En gisteren gebeurde het. We kregen de offerte binnen waar alles op stond wat ik wilde. Precies goed en mooi en goedkoop en alles.
We belden nog één keer met de Keukenboer. En toen was alles geregeld.
De kogel was door de kerk.
Wat een opluchting.
We hoeven niet meer na te denken over iets wat beter of goedkoper is. En of het technisch gezien allemaal wel kan.
We zijn weer helemaal zen. Of nou ja… Er moet nog getegeld en gestuukt. En een nieuwe bank. En een nieuw vloerkleed.
Oh. En dat bedrijf van de opmerking over het vaatdoekje is het natuurlijk niet geworden he? Maar dat snappen jullie wel.
