Moraal, Tuinkabouter en ik gingen naar een voorstelling van Vuile Huichelaar. Ik had deze dames zes jaar geleden ook gezien. Toen zongen ze over en voor vrouwen die bruut aan de kant zijn gezet voor chickies die kennelijk leuker waren dan zij.
Ik zat toen in precies dezelfde situatie. Liedjes als ‘Vuile huichelaar’ en ‘Je loog tegen mij’ sleepten me erdoor. Het feest der herkenning, zullen we maar zeggen.
Dit jaar heet het programma ‘Ik zit hier heel alleen kerstfeest te vieren’. Oók een feest der herkenning…
Het was druk in de foyer van het theater. Kraampjes met vrouwendingen. Gelukkig zijn Moraal en Tuinkabouter daar, net als ik, ook allergisch voor. We skipten de markt. Geen interesse in gebleekte tanden, sieraden, kleding en tasjes.
De zaal ging open en veranderde in no-time in één groot kippenhok. Mijn aandacht werd getrokken door een man die zijn vrouw in een rolstoel voortduwde. Ze zaten op de eerste rij. De vrouw werd zorgvuldig en met veel toewijding door haar man uit de rolstoel getild, en op een stoel gezet. Echte liefde. Zoals het hoort.
Er waren trouwens maar een paar mannen. Ik geloof nooit dat die vrijwillig mee zijn gegaan. Ze hebben zich in ieder geval niet verdiept in het programma. Want dan hadden ze liever op de bank gezeten met een fles bier. Ik denk ook dat de vrouwen niet helemaal bekend zijn met het woord ‘ladies night’. Want dat wil je je man écht niet aandoen.
Maar ja… als die mannen een béétje hadden nagedacht, dan hadden ze dat zelf ook kunnen bedenken.
Het programma begon. De sfeer zat er meteen in. Er waren er veel 50-plussers. Die moesten heel hard lachen toen het om de lopende band van ‘1 van de 8’ ging.
Wij kenden het gevoel van ‘Pak de doos met het vraagteken!’ niet.
Wij moesten ook ‘Daktari’ googelen, voordat we doorhadden dat het om een schele leeuw ging. Wij hebben nooit meegemaakt hoe het is om tv te moeten kijken bij de buren. Wij zijn te jong.
Maar dat mocht de pret niet drukken.
Vuile Huichelaar kent vele typetjes. Ik hou absoluut niet van typetjes. Of tenminste, niet de dingen die Andre van Duin doet, of Adele Bloemendaal. Of erger nog: Tineke Schouten. Maar deze dames kwamen er mee weg. Ik weet ook niet waarom. Ik denk omdat de kipfilets onder de armen vrolijk rondzwierden. Of omdat er zonder enige gêne haarstukken werden gebruikt ‘en plein public’.
Er werd gezongen alsof we dat al jaren niet meer gedaan hadden. Iedereen was de schaamte voorbij.
Angstvallig hield ik de fotograaf in de gaten.
We waren bij een leuke ontspannen avond, waar wij vrouwen elkaar écht begrepen. Waar we eens even heerlijk lol hadden om de manco’s van de man. En dat we het als vrouw allemaal zo slecht nog niet doen.
De mannen werden lekker afgezeken. Met hun gebruiksaanwijzingen en rare kronkels.
Er was één man die zich niet aangesproken hoefde te voelen. Het was de liefste man van de avond, die zo vol overgave en liefdevol voor zijn gehandicapte vrouw zorgde.
Want zo’n huwelijk… daar tekent iedereen voor.
