Pitza
Mijn oudste neefje Kwik is acht. Hij heeft sinds kort een emailadres.
Vorige week kreeg ik mijn allereerste mailtje van hem. Het ging zo:
‘Hoi tantelien
Ik weet jou mail adres
lekeren pitza’
Ik mailde hem terug. Of hij zin had om bij mij pizza te komen bakken.
Er kwam al snel reactie:
‘Bedankt dat je me trug mailt
Hep je tijd in de herfst vakntie
Ik hoop dat je in de vakantie kan
Voor de pitza ik hou ook van pitzas’
Mijn tante-hart klopte vol trots.
Ik mailde terug dat we een date hadden in de herfstvakantie. En dat hij maar vast na moest denken over een toetje.
Hij mailde terug:
‘Tot donderdag
het wot leuk’
Afgelopen donderdag hing ik weer de hele middag de leukste tante uit.
Eerst boodschappen doen natuurlijk. Kwik mocht zelf kiezen wat er op de pizza mocht. Dat was zo gebeurd. Tomaten en kaas. Meer niet.
Het toetje had iets meer voeten in de aarde. De Mona-feestpudding, Paula de Koe en iets met snoepjes hadden al in de kar gelegen. Het werden uiteindelijk toch de Frozen-kwarkjes.
Eenmaal thuis was het nog te vroeg om te gaan bakken. Kwik ontdekte Netflix en mocht een film kiezen. De afstandsbediening van de AppleTV was nog haast het interessantst. Dus toen ‘Het regent gehaktballen 2’ al wel drie minuten op stond, zapte hij naar ‘Big Hero 6’. Ook een paar minuten. En toen werd het toch ‘Mees Kees’.
Film kijken met Kwik is leuk. Hij hield me nauwlettend in de gaten. En als ik even de wasmachine aan ging zetten, dan werd meteen de pauzeknop gehanteerd. ‘Ik wacht wel op jou, tante Lien’.
Lief.
Elke scene kende hij van buiten. Elk plotje daarvan werd vakkundig, nét voor de ontknoping verraden.
Daarna was het hoog tijd om te gaan bakken. Ik had natuurlijk gekozen voor ‘handig en gemakkelijk’. Een kant-en-klare bodem (we hoefden alleen nog de koker los te draaien en het deeg te verdelen over de bakplaat) met een potje kant-en-klare tomatensaus.
Kwik vond het maar stom. Pappa maakte dat deeg altijd zelf. En dat vond hij eigenlijk het leukste.
Wat een anticlimax.
Ik legde uit dat deeg maken gedoe was. En dat ik niet van gedoe hield.
En dat ik ook niet wist hoeveel zout en meel er in moest. Of wat er überhaupt in moest. ‘Dat kun je gewoon op youtube vinden hoor!’ Kwik zuchtte een keer diep. ‘Maar dat doen we dan volgende keer wel’.
Toen het pitzameesterwerk op tafel stond ontdekte Kwik dat je ook youtube filmpjes op TV kon laten zien.
Hij zocht filmpjes over ‘hoe teken ik…’ (vul in: een Minion, Aardje uit Big Hero 6, 3D-handen en nog wat meer leuks). Ondertussen aten we zijn ‘pitza’.
Alles was vet. Letterlijk. Mijn iPad, de bank en de afstandsbediening. De tomatensaus hing overal.
Vervolgens moest natuurlijk met alle geweld het tekengerei uit de kast komen.
We tekenden nog een uur. En toen kwam Middelste Broer zijn zoon ophalen.
Het was een leuke middag.
De pitza was karig, maar lekker.
Alleen jammer van dat deeg.
