Het is natuurlijk onvermijdelijk; kennismaken op je nieuwe werk. Het moet. En het is goed. Maar het is niet mijn hobby. Ik heb doorgaans een hekel aan kennismakingsspelletjes, voorstelrondjes en andere dingen die de nadruk leggen op wie ik ben en wat ik doe. Afgelopen vrijdag moest ik er toch echt aan geloven. Lees meer
Elk jaar sluiten we met leerjaar 2 het schooljaar af op Aquabest. En elk jaar is het een beetje sport van de stoere, sterke mannelijke collega’s om de vrouwen in het water te gooien. Jawel, de meesters tegen de juffen. Sinds een paar jaar zou daar een #metoo-label aan hangen, maar daarvóór was dat echt niet het geval. Het was leuk. Voor leerlingen, maar heus ook voor de docenten.
Nou ja, sommigen dan. Lees meer
Ik was ingedeeld bij de les ‘lekker puzzelen’, met leerlingen die gekozen hadden om een uurtje per week te puzzelen. Om de sociale vaardigheden te trainen. Of ter ontspanning. Want soms hebben kinderen heel veel stress. Lees meer
Dat thuiswerken is best te doen. Zorgen dat je lessen online komen, corrigeren wat binnenkomt, checken of alles daadwerkelijk gedaan en gezien wordt.
Af en toe een kopje koffie in de zon. Het is tenslotte lente. Lees meer
Onze directeur is een hele geschikte gast. Hij heeft hart voor de zaak en is enorm betrokken bij leerlingen en zijn team. Hij heeft het vreselijk druk met alle ontwikkelingen binnen het ‘passend onderwijs’. Hij vergadert zich het apelazarus. Voor zijn toko. Zijn schooltje. Waar iedereen elkaar kent. Waar hij trots op is.
De laatste weken zijn aangebroken. Het aftellen is begonnen. Afgelopen vrijdag hadden we de laatste lessen.
Onze klas zwoegt nog even op de proefwerkweek. Er moeten her en der nog wat onvoldoendes weggewerkt worden.
‘Juf, gaan we wat leuks doen?’ Het was afgelopen week de meest gestelde vraag.
Vroeger kwam dan de videokast uit de hoek. Tegenwoordig spelen we Kahoot op de iPad of kijken we DVD. Wel in het thema van de lessen natuurlijk he? Of iets uit het sociaal/maatschappelijke genre.
Ik beloofde dat we dat donderdag zouden doen. De laatste les Nederlands.
Mijn klas had een beetje pech. Plotseling moest er nog een observatie van een leerling plaatsvinden. Ik kreeg dat woensdagavond te horen. Het was echt last-minute. Maar erg belangrijk.
Dus plande ik, ondanks dat ik ze ‘wat leuks’ beloofd had, toch maar een redelijk normale les in.
We zouden oefenen voor de proefwerkweek. Begrijpend lezen.
Ik voorzag al een hoop gemopper als ik van m’n plan zou afwijken. Dus ik bereidde me op het ergste voor.
Scheldkanonnades. Verwensingen. Blokkades. Vuisten op tafel en zo.
‘Jongens, ik heb jullie beloofd wat leuks te gaan doen. Dat gáán we ook nog doen. Maar nu gaan we nog één keertje goed oefenen voor de proefwerkweek’.
Het bleef stil. Geen gemopper. Geen zucht. Geen enkel woord van onvrede.
‘Huh?’
De observatie-juf achterin was net zo verbaasd als ik.
Ik wachtte nog heel even. Misschien viel het kwartje wat later en zou ik na een paar seconden pas afgemaakt worden.
Maar er gebeurde niks.
‘Lees de tekst zorgvuldig door en lees de opdrachten goed. Ik loop rond zodat jullie nog vragen kunnen stellen’.
Daarna kwam nummer twee op de lijst van meest-gestelde-vragen:
‘Is het voor punt?’
Kinderen werken hard voor een punt. Mijn tas zit vol met nakijk- en corrigeerwerk wat deze week nog af moet. Ik besloot dat ik er niet nóg meer bij wilde.
‘Nee. Het is niet voor punt. Jullie mogen het ook zelf nakijken met het antwoordblad. Ik zou het fijn vinden als jullie er wel serieus aan werken’.
Nou. En toen gingen ze aan de slag.
Niemand vroeg meer of we nog ‘wat leuks gingen doen’.
Niemand pinde me vast op mijn loze beloftes.
Niemand mopperde.
Niemand was boos.
Er was geen ruzie.
Het was fijn.
Het was rustig.
Iedereen werkte zich het schompes.
Ze stelden vragen en wachtten rustig op hun beurt.
Iedereen was lief.
De observatie-juf zat er een beetje voor spek en bonen bij. Of misschien ook niet…
Ik kon ze wel kussen, mijn lieve klasje.
Ze zijn altijd braaf hoor, het eerste uur. Dan slapen ze namelijk nog half. Ze hebben nog niet gegeten dus de suiker kan z’n werk nog niet doen.
Mensen die het zesde of het zevende uur lesgeven aan deze groep zijn de pineut. Dan is de koek op. Het hek van de dam. Dan zijn de rapen gaar. En de Ritalin uitgewerkt.
Ze zitten midden in de proefwerkweek nu. En die is woensdag afgelopen.
We moeten nog ‘iets leuks’ doen. Want dat heb ik beloofd.
En beloofd = beloofd.
Ik denk dat ik maar een taart ga halen.
Om te vieren dat ze vakantie hebben.
Afgelopen donderdag heeft ons schooltje maar weer eens bewezen hoe een kort maar heftig weekje kan leiden tot een fantastisch spektakel.
Het was voor iedereen nieuw. Normaal gesproken werken we aan een voorstelling. Dit jaar ging het anders.
We organiseerden een heus festival; Festival Cultura.
Door enorme inzet van leerlingen en docenten zijn we meegevoerd naar allerlei landen. Lees meer
Vrijdag, de laatste schooldag voor de kerstvakantie, was het kerstontbijt.
Twee uurtjes met de klas. In ons geval 10 leerlingen. Moest te doen zijn. We hadden er zin in, Co en ik.
‘Jij bent niet de Mol’. Dat stond in het mailtje wat ik kreeg ter voorbereiding op het personeelsuitje.
Ik kijk altijd naar ‘Wie is de Mol?’ Maar ik raad nooit wie de Mol is. Ik ben te goed van vertrouwen. Ik ben niet geschikt voor dat programma. Maar ik vind het wel erg leuk. Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
