Waar zouden we zijn he? Zonder onze moedertjes. De vrouwen die ons na een lange, zware zwangerschap op de wereld gezet hebben. De vrouwen die pijnlijke bevallingen doorstaan hebben (‘Maar toen we er eenmaal waren, waren ze dat snel weer vergeten 😉 )
Vrouwen die de gebroken waren door de slapeloze nachten met kots en zieke snotneuzen.
Ze verschoonden onze luiers en onze bedjes. Ze verwarmden onze flesjes en pureerden onze worteltjes.
Ze leerden ons praten, lopen en fietsen. Met vallen en opstaan. Ze gaven kusjes op pijntjes en plakten pleisters op de wondjes. Brachten ons naar de zwemles, kookten onze maaltjes en deden onze was. Ze knipten onze nageltjes en keken met ons naar de televisie op zaterdagavond. Jaja. Met natte haartjes in onze pyjamaatjes op de bank.
Ze waren gezelligheid. Ze verstopten eieren en zorgden voor een leuke Sinterklaas. Ze pakten uit met Kerst en regelden kostuums voor carnaval.
Ze hielpen ons met huiswerk. Ze smeerden onze boterhammen en leerden ons later hoe we dat zelf moesten doen. Ze hielpen met het maken van surprises. Ze schreven lieve briefjes voor in de broodtrommel en stuurden leuke kaartjes als we op kamp waren.
Wijze lessen kregen we. Over lief zijn voor elkaar en geduld hebben. Over behulpzaam zijn en iets voor een ander over hebben. Ze leerden ons incasseren en delen. Over goed voor jezelf zorgen. Over sparen en zuinig zijn. Over wat verstandig is en wat niet. Ze waarschuwden ons voor de gevaren in het leven. Ze behoedden ons voor kwaad.
Ze sleurden ons mee naar de kerk, het bos, fietstochten of andere saaie dingen. Ze gingen met ons winkelen, naar de Efteling en naar de bioscoop. Ze organiseerden dagjes naar het strand en vakanties. Ze stopten af en toe wat lekkers toe. Of geld. Ze zaten klaar met een bakje thee als we uit school kwamen.
Ze zeurden. Dat we te laat thuis waren. Dat we te weinig aan school deden. Dat we onverstandig met ons geld om gingen. Dat we ongezond aten. Dat we ons bed moesten verschonen en onze kamers op moesten ruimen. Dat we onze orgeloefeningen nog niet gedaan hadden.
Dat we niet mochten roken en drinken en met vreemde mensen mee mochten gaan.
Ze mopperden. Dat de cijfers niet goed waren. Dat het een puinhoop was op onze kamers. Dat er steeds maar 1 sok in de was zat. Dat we die lievelingsbroek nu echt weg moesten gooien omdat hij van ellende uit elkaar viel.
Maar ach. Ze bedoelden het goed en het was allemaal uit liefde.
Ze leerden ons onze eigen boontjes te doppen. Zelfstandig te zijn. Voor onszelf te kunnen zorgen.
Ze weten alles. Hoelang aardappelen moeten koken en hoe je appeltaart moet bakken.
Ze wisten precies waar de spullen lagen die we kwijt waren.
Ze waren er altijd. En overal. Als we liefdesverdriet hadden. Of gedoe bij de gynaecoloog.
En als we dan zelf al bijna oud zijn, zijn ze er nog steeds.
We kunnen altijd bij haar terecht.
Dank je wel lieve moedertjes.
Dank je wel dat jullie er zijn. Of waren.
