Dat thuiswerken is best te doen. Zorgen dat je lessen online komen, corrigeren wat binnenkomt, checken of alles daadwerkelijk gedaan en gezien wordt.
Af en toe een kopje koffie in de zon. Het is tenslotte lente. Lees meer
Op afstand
Dat thuiswerken is best te doen. Zorgen dat je lessen online komen, corrigeren wat binnenkomt, checken of alles daadwerkelijk gedaan en gezien wordt.
Af en toe een kopje koffie in de zon. Het is tenslotte lente. Lees meer
Oudste broer bouwt podia. Hij is een ‘Man van Staal’. In 2013 moest hij het start- en finishplatformpje bouwen voor het NK Tegenwindfietsen. Niemand had daar nog ooit van gehoord. Er stond een oproep op Twitter; ‘deelnemers gezocht’. Het was de eerste keer. In Zeeland. Op Neeltje Jans. Fietsen over de Oosterscheldekering. Tegen de wind in, welteverstaan. Lees meer
Er was dus een geheim project. Ik schreef erover, een paar maanden geleden. Als je dat gemist hebt kan je dat hier teruglezen.
Jullie waren best nieuwsgierig. Dat geeft niks. Dat zou ik ook zijn. Ik kan totaal niet tegen geheimen die écht geheim moeten blijven. Als je een geheim hebt, kan je dat beter niet tegen mij zeggen. Want dan vind ik dat ik het mag weten. En als dat dan niet mag, dan vind ik je flauw. Ik haat dat.
Nu was ik zelf de boosdoener. Even een leuk geheim droppen en verder nergens over praten. Foei, Ferme Vrouw!
Anyway.
Ik mag het geheim eindelijk onthullen.
Ongeveer een jaar geleden werd ik gebeld. Of ik mee wilde werken aan een nieuw blad. De naam was nog niet bekend maar het plan was dat er een vernieuwend, eigentijds blad zou komen. Met interessante, mooie artikelen. Een kwaliteitsblad. Maar het was nog allemaal onzeker. Want ondernemers moesten nog benaderd worden. En er moest nog blijken of er animo was.
Of ik, áls het allemaal door zou gaan, een column wilde schrijven. Dat wilde ik natuurlijk wel doen.
Er werd gebrainstormd en gedacht. Plannen werden gemaakt. Er werd onderzoek gedaan en ja hoor… na een paar maanden was de kogel door de kerk. De Kektus was geboren.
Kektus ploft binnenkort bij iedereen die in de Beerzen, Oirschot en Spoordonk woont op de deurmat. Hoera!
Het is nog allemaal een verrassing natuurlijk. Wat er precies in staat. En hoe mooi het eruit ziet en zo. Maar ik kan je verzekeren: het is enorm lekker voor bij de kachel op een donkere winteravond. Met thee of warme choco. Of op het strand op een hete zomerdag. Met een cocktail of een spaatje rood. Of gewoon aan de keukentafel. Of op de plee. Of in de trein.
En ik sta erin. Samen met mijn blogbuurvrouw Margot (van Ziezomargot). Een over-en-weer-column dus. We schrijven brieven naar elkaar. Brieven over allerlei onderwerpen. De fotosessie waar ik over schreef, was om wat fotootjes te maken om het zaakje wat op te leuken. We hadden lol.
Ik kijk uit naar de 23e november. Dat is nog 5 dagen.
Ben zó benieuwd hoe het er uitziet…
Jullie ook?
Oh. En in verschillende winkels in Oirschot, Spoordonk en de Beerzen is een gratis klikosticker te krijgen. Even je huisnummer erop schrijven en je kliko is voorgoed opgeleukt. Met een prikkelende Kektus.
(Wel snel zijn, want op is op. Zo gaan die dingen).
De Enck had een benefietavond. Bandjes speelden belangeloos en de opbrengst gaat naar het theater. Ik was er zelf niet bij, maar ik wist dat er nog een leuk nieuwtje in de pijplijn zat. Ik mocht er met niemand over praten. Dat deed ik natuurlijk ook niet. Maar ik had wel de lokale verslaggeefster van het Eindhovens Dagblad ingefluisterd dat er iets moois zou gaan gebeuren. Lees meer
Zolang als de ‘nieuwe Enck’ bestaat, kom ik er regelmatig. Voor een voorstelling of een film of leuker nog: als de assistent van Sinterklaas.
Vandaag kopte het ED dat de toekomst voor de Enck gitzwart is. Ik word daar naar van.
Heel naar. Lees meer
Aanstaande donderdag gaat Moraal de Alpe d’Huez op. Misschien wel een paar keer. Ze gaat met een groepje. Een groepje Bikkels.
Afgelopen tijd is er veel geïnvesteerd in trainen. Er moesten kilometers gemaakt worden. Moraal en Silencio zijn op vakantie gegaan. Of ja, vakantie… Keihard bergen op fietsen, bepakt en bezakt, is voor hen vakantie. Voor mij niet.
Voor mij is vakantie iets met luieren en zon en eten en stadjes en dorpjes bekijken. Maar dat terzijde.
Moraal en Silencio hebben daar lol in. Silencio heeft een route uitgestippeld met veel bergen en prachtige natuur. Moraal laat dat met een gerust hart aan hem over. Moraal hoefde alleen maar een vette nieuwe fiets te kopen. Ze heeft, zoals op andere fietsvakanties, weer twee (!!) onderbroeken ingepakt. Misschien een tandenborstel en wat tandpasta. Maar meer dan het hoognodige zal het niet zijn geweest.
Afzien op vakantie dus. Afzien voor het goede doel.
Afzien om deze vreselijke ziekte de wereld uit te trappen. Te voet of op de fiets.
Er moest geld komen. Heel veel geld. Het groepje Bikkels heeft er alles aan gedaan om zoveel mogelijk bij elkaar te sprokkelen. Benefietsavonden met mooie prijzen, dikke veilingitems en goed eten. Half Oirschot was vrijwilliger. Bij de VandeOirsprong kon je Alpe d’Huzespaks-bier kopen en in veel winkels stonden boxen waar je geld kon doneren. Als je flink doneerde mocht je naam bij Moraal op haar nieuwe fiets. Kon je ook een beetje meefietsen. Dat heb ik gedaan natuurlijk. Lekker makkelijk de Alpe op, achterop.
Er kwam geld binnen. Heel veel geld. In totaal heeft het groepje Bikkels 103.500 euro opgehaald. Gigantisch. En terecht.
We appen af en toe, Moraal en ik. Als er wifi is. Dan stuurt ze plaatjes van bergen en sneeuw. Van biertjes op het terras en bloemetjes.
Ze hebben het fijn samen. Een paar dagen geleden kwamen ze aan op de Heilige Grond.
Momenteel bereidt de groep zich voor. Ze hebben hun helmen beplakt met roze stickers. Ze zorgen goed voor zichzelf. Ik zag foto’s van massagetafels en gezellige eettaferelen. En ja hoor, ze waren zelfs op het NOS-journaal te zien.
Nog een paar dagen trainen met de hele bups en dan gaat het morgen écht beginnen.
Ontbijt om drie uur in de ochtend, starten om vijf.
Donderdag volg ik de groep via een app. Toevallig geef ik les aan een van de kinderen van iemand die meefietst. We gaan tijdens de les natuurlijk kijken hoe de Bikkels van ‘Klimmen voor Leven’ het er vanaf brengen. Tussen de uitleg over ‘voortplanting’ en ‘hoe dat dan allemaal moet’ door.
Ze gaan de Alpe op. En dat is knap. Want de berg is loodzwaar. Steil en haarspeldbochtig.
Sommigen zullen 1 keer gaan. Anderen 6 keer.
Wandelend of fietsend. Ik doe het ze niet na.
Diep respect en heel veel succes voor het groepje Bikkels uit Oirschot.
Want dat zijn het.
Het was een groot geheim. Ik had het graag met jullie willen delen maar het mocht écht niet. Tot nu.
Er waren een paar mensen die op de hoogte waren. Dat moest. Ik kon het natuurlijk niet voor me houden. Die mensen hadden strikte geheimhouding beloofd. Iets met zweren en tussen de vingers door tuffen en hand op het hart en graf van moeders of zo.
Want zó geheim was het. Niemand mocht het weten. Lees meer
De pepernoten liggen al veel te lang in de winkels. De boekjes van de speelgoedzaken ploften ergens eind augustus al op de mat.
Afgelopen dinsdag begon het Sinterklaasjournaal en gisteren kwamen ze eindelijk weer aan in Oirschot; Sinterklaas en zijn lieve pieten. Lees meer
Er was eens een gilde. Ze hadden een Koning en een Keizer. Eens per twee jaar werd er, als er kermis was in het dorp, Koning geschoten. Iedereen van het gilde kon Koning worden. Als je maar genoeg punten kon schieten met je kruisboog op een wip. Een wip is een klein rond plaatje wat heel hoog op een schutsboom ligt. Dat ding eraf schieten is heel moeilijk. Zeker als je bier op hebt.
Koning Karel was al een poosje Koning. Het was hem al twee keer gelukt om Koning te schieten.
Keizer Cees was ook al een poosje Keizer. 42 jaar welteverstaan. Zijn Keizerlijke status kwam een beetje in het gedrang. Want Koning Karel kon Keizer Karel worden als hij voor de derde keer Koning zou schieten.
Het was een mooie dag. De zon scheen en het gilde had een druk programma. Eerst aten ze worstenbrood bij Hoofdman Jos. Daarna dronken ze koffie bij Keizer Cees. Toen was het tijd voor een biertje en een broodje gehaktbal bij Koning Karel.
Daarna moesten ze naar de gildetuin om te beginnen aan een potje Koningschieten.
Er waren 14 kandidaten. Het was spannend. Werd het Koning Rogier? Koning Jos? Of toch Koning Karel?
Tot op het laatste schot was het spannend. Luid gejuich maar her en der ook een ‘oeh’ toen Rogier zijn laatste schot miste.
Koning Karel schoot raak en bleef dus Koning Karel.
Keizer Cees werd intussen wat nerveus. Er zou gekampt worden tussen hem en Koning Karel. Als Koning Karel die kamp zou winnen, zou Keizer Cees na 42 jaar Keizer-af zijn. Hij moest er eigenlijk niet aan denken. Maar ja… de kans zat er wel degelijk in. Koning Karel had al lekker ‘ingeschoten’ de hele middag. Keizer Cees niet. Hij moest koud aan de slag.
Koning en Keizer hadden een onderonsje op het veld. Ze lachten en schudden elkaar de hand. En toen werd het serious business. Het kampen begon.
Het was druk in de gildetuin maar toen de Keizer Cees naar de schutsboom liep om zijn kruisboog te spannen, werd het doodstil.
Hartjes bonkten in vele kelen. Vooral in die van Keizer Cees. Door de zenuwen miste hij het eerste schot. We hoorden wel een ‘tik’ tegen de wip, maar die bleef een beetje scheef liggen en viel er niet af. Gelukkig stond in het reglement dat hij een reserveschot had.
Jammer dat hij ook dat schot miste.
Koning Karel miste ook. Weer een ‘oeh’ en ‘ah’. De suspense was killing.
Keizer Cees liep weer naar de boom. Je kon een speld horen vallen. Met trillende handjes spande hij zijn boog voor de derde keer.
Een kort moment van opperste concentratie. Hij richt, schiet en het is raak! De vrouw van de Keizer maakte een vreugdesprongetje en ook het hartje van de dochter van de Keizer begon wat sneller te kloppen. Ze heeft van haar puberteit tot in haar twenties vaak gemopperd op haar Keizerlijke vader maar het zou toch zonde zijn voor hem als het nu afgelopen zou zijn.
Koning Karel was weer aan de beurt. Hemel Jezus. Dit was spannend. Doodse stilte.
Hij richt, schiet en… mist.
Keizer Cees was opgelucht en blij. Koning Karel ook.
Het was zoals het hoort in een broederschap.
De Koning bleef Koning. En de Keizer bleef Keizer.
Het bleef nog lang onrustig in Oirschot.
Moraal en ik zouden heel graag een tour willen door Oirschot. Oirschot heeft een rijke geschiedenis en kent vele verhalen. Het kan niet anders, dan dat er een hoop gebeurd is vroeger.
Een tour dus. Met een gids. Een knappe en gezellige. Eentje die niet blijft hangen in het opdreunen van jaartallen en namen van oprichters en stichters. Eentje die alle ins en outs weet over de markante menschen die ooit leefden in Oirschot. Eentje die de juicy details kent. Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
