Er was eens een gilde. Ze hadden een Koning en een Keizer. Eens per twee jaar werd er, als er kermis was in het dorp, Koning geschoten. Iedereen van het gilde kon Koning worden. Als je maar genoeg punten kon schieten met je kruisboog op een wip. Een wip is een klein rond plaatje wat heel hoog op een schutsboom ligt. Dat ding eraf schieten is heel moeilijk. Zeker als je bier op hebt.
Koning Karel was al een poosje Koning. Het was hem al twee keer gelukt om Koning te schieten.
Keizer Cees was ook al een poosje Keizer. 42 jaar welteverstaan. Zijn Keizerlijke status kwam een beetje in het gedrang. Want Koning Karel kon Keizer Karel worden als hij voor de derde keer Koning zou schieten.
Het was een mooie dag. De zon scheen en het gilde had een druk programma. Eerst aten ze worstenbrood bij Hoofdman Jos. Daarna dronken ze koffie bij Keizer Cees. Toen was het tijd voor een biertje en een broodje gehaktbal bij Koning Karel.
Daarna moesten ze naar de gildetuin om te beginnen aan een potje Koningschieten.
Er waren 14 kandidaten. Het was spannend. Werd het Koning Rogier? Koning Jos? Of toch Koning Karel?
Tot op het laatste schot was het spannend. Luid gejuich maar her en der ook een ‘oeh’ toen Rogier zijn laatste schot miste.
Koning Karel schoot raak en bleef dus Koning Karel.
Keizer Cees werd intussen wat nerveus. Er zou gekampt worden tussen hem en Koning Karel. Als Koning Karel die kamp zou winnen, zou Keizer Cees na 42 jaar Keizer-af zijn. Hij moest er eigenlijk niet aan denken. Maar ja… de kans zat er wel degelijk in. Koning Karel had al lekker ‘ingeschoten’ de hele middag. Keizer Cees niet. Hij moest koud aan de slag.
Koning en Keizer hadden een onderonsje op het veld. Ze lachten en schudden elkaar de hand. En toen werd het serious business. Het kampen begon.
Het was druk in de gildetuin maar toen de Keizer Cees naar de schutsboom liep om zijn kruisboog te spannen, werd het doodstil.
Hartjes bonkten in vele kelen. Vooral in die van Keizer Cees. Door de zenuwen miste hij het eerste schot. We hoorden wel een ‘tik’ tegen de wip, maar die bleef een beetje scheef liggen en viel er niet af. Gelukkig stond in het reglement dat hij een reserveschot had.
Jammer dat hij ook dat schot miste.
Koning Karel miste ook. Weer een ‘oeh’ en ‘ah’. De suspense was killing.
Keizer Cees liep weer naar de boom. Je kon een speld horen vallen. Met trillende handjes spande hij zijn boog voor de derde keer.
Een kort moment van opperste concentratie. Hij richt, schiet en het is raak! De vrouw van de Keizer maakte een vreugdesprongetje en ook het hartje van de dochter van de Keizer begon wat sneller te kloppen. Ze heeft van haar puberteit tot in haar twenties vaak gemopperd op haar Keizerlijke vader maar het zou toch zonde zijn voor hem als het nu afgelopen zou zijn.
Koning Karel was weer aan de beurt. Hemel Jezus. Dit was spannend. Doodse stilte.
Hij richt, schiet en… mist.
Keizer Cees was opgelucht en blij. Koning Karel ook.
Het was zoals het hoort in een broederschap.
De Koning bleef Koning. En de Keizer bleef Keizer.
Het bleef nog lang onrustig in Oirschot.
