Ik ben dol op leuke, korte, kleine versjes en gedichtjes. Ik ben altijd een beetje jaloers op mensen die zoiets goed kunnen. Ikzelf ben een hark wat dat betreft.
Als we vroeger op school een poëzie-opdracht kregen begon ik alweer te zuchten. Ik heb dat gewoon niet. Dat poëtische.
Ik geef Nederlands en zie dat leerlingen bij ons op school poëzie gewoon moeilijk vinden. Voorbeelden in het boek zijn vaak te abstract en als ze dan zelf aan de slag moeten wordt het pas écht lastig.
Ik pak er meestal iets toegankelijks bij. Wat ik zelf ook leuk vind. Korte, grappige of mooie versjes.
Zelf een versje of gedichtje schrijven blijft een drama voor onze leerlingen.
Veel kinderen met autisme snappen de bedoeling en verbeelding van poëzie niet. Laat staan dat ze zelf iets kunnen bedenken.
Ik reken het meestal gewoon goed.
Ik had natuurlijk, net als iedereen, wel poëziealbums. Ik noemde ze gewoon ‘poeziealbum’. Zonder de puntjes op de e.
Ik heb er een paar. Telkens als ik een nieuw album uit mocht zoeken werd ik daar blij van. M’n tantes, de juf en klasgenoten zagen me alweer aankomen. Ik was er zuinig op. Als mensen leuk genoeg waren, mochten ze er in.
Fixkes zong er een liedje over: ‘Gij komt in mijn poëziealbummeke’.
Als ik in het album van een ander mocht schrijven, deed ik dat altijd netjes.
M’n moeder zat naast me. We tekenden lijntjes met potlood en liniaal om te voorkomen dat ik schuin omhoog ging schrijven. Ik zocht een gedichtje uit m’n eigen album uit wat ik het leukst vond.
Ik was altijd een beetje bang om fouten te maken, want krassen was uit den boze. Een ‘ik-heb-een-foutje-gemaakt-streepje’ onder de foute letter ook. Tipp-ex hadden we geloof ik niet.
Met zorg zocht ik poëzieplaatjes uit en op de linker bladzijde moest er ook wat in een hoekje. ‘Tip Tap Top mijn pen is op’. Of ‘Al woon je in Marken, trouw nooit met een varken’. Zoiets.
De eerste letter van m’n naam maakte ik ook heel mooi. Met goud en hartjes.
Als het klaar was, gumden we met zorg de potloodlijntjes weer uit.
Zoals ik zuinig was het poëziealbum van anderen, wilde ik ook dat mensen zuinig waren op het mijne. Helaas was dat wel eens een teleurstelling.
Ik gaf ooit mijn album aan een jongen. Ik vond hem leuk en het was ‘aan’ tussen ons.
Maar ik geloof niet dat zijn moeder naast hem ging zitten.
Het was een stom gedichtje. Heel slordig geschreven en hij had gekrast. Er zat ook geen plaatje bij. Ik kon wel janken.
Voorzichtig knipte ik die bladzijde eruit. Ik had er niet aan gedacht dat er op de achterkant van zijn geklieder, een prachtig versje stond. Kak.
De verliefdheid was meteen over. Ik heb het daarna meteen uitgemaakt.
Sukkel.
Tegenwoordig zie ik nooit meer poëziealbums voorbij komen. Maar ja, ik kom ook niet echt met de doelgroep in aanraking. M’n neefjes zijn stoer dus die hebben geen poëziealbummekes. Ik heb geen nichtjes. En ik werk met 12- tot 15-jarigen.
Die vinden dat way to kinderachtig.
Gelukkig is het komende week poëzieweek.
Kan ik m’n hart weer ophalen.
