NATUURELEMENTEN
Ik dacht dat ik muizen had. De eerste tekenen ontsproten zich op mijn vensterbank. Er vielen elke avond wat ‘natuurelementen’ door een kier in het plafond naar beneden. Zand, stof, ondefinieerbare korreltjes en op een dag ook muizenpoepjes.
Ik hield het angstvallig in de gaten. Ik hoorde geluiden. Het zweet brak me elke avond opnieuw uit.
Ik ging op onderzoek. Stoer he? Wel overdag hoor. En met keiharde muziek aan. De akeligste klus deed ik met Lief samen. De kasten onder het dak in mijn slaapkamer werden vakkundig leeggehaald. Er lag niks. Ik zag nergens poepjes en er was niet geknaagd aan mijn archief van carnavalsattributen en ook de doos met oude rapportjes en kindertekeningen was nog onaangeroerd. Ik was gerustgesteld.
Voor de zekerheid heb ik m’n keukenkastjes helemaal uitgemest. Ook daar geen enkel spoor van knaagdieren.
‘Nee Lien, hier zit echt NIKS.’ Ik stelde mezelf gerust.
SPAANS BENAUWD
Toch kreeg ik het elke avond weer Spaans benauwd, wanneer ik op de bank zat en er vielen nieuwe natuurelementen én muizenpoepjes naar beneden. Ik hoorde ook getrippel. Dacht ik. Maar dat kon ook de wind zijn. Ik werd een beetje paranoia. Elke ochtend poetste ik braaf de vensterbank weer schoon. Dramatisch was het. Beangstigend.
GEEN MUIZEN
Toen ik op een avond op de bank zat, werd mijn aandacht getrokken naar de schutting. Twee dikke ratten liepen rustig op en neer. RATTEN!! Een schok ging door mijn lijf. Ik vloekte wat, paniekte naar Lief en installeerde me op een strategische plek zodat ik het allemaal goed kon observeren. Het was een soort van horror-achtige theatershow. Een psychologische triller. Van de schutting naar mijn dakgoot, terug naar de schutting richting de tuin van de buren. Het ritueel herhaalde zich een paar keer. Ik belde de buurman en die inspecteerde de smalle, diepe gleuf tussen mijn schutting en zijn huis. Ja hoor. Daar zaten 2 ratten. Er was geen nest. Maar het was een duidelijke ‘gang’. Van MIJN huis, MIJN dakgoot, naar de tuin van de buurman. En dan eindigde de show in MIJN dakgoot. In MIJN huis. Boven MIJN hoofd.
Lief belde de rattenbestrijding.
DE RATTENVANGER
De volgende dag om 6.45 uur ging de bel. ‘Ik ben wat vroeg, is dat erg?’ Het was de Rattenvanger. Een leuke man. Hij kwam me helpen. Mijn redder in nood. De held van de dag.
Na een korte inspectie dacht hij dat het de zwarte rat was. ‘Daar moet je voor oppassen. Die wil naar binnen.’ Het huilen stond me nader dan het lachen.
De Rattenvanger plaatste 2 klemmen en donderde een zak gif op de plek waar ratten liepen. Veilig voor vogeltjes en andere onschuldige diertjes. Dat wel. Verder kreeg ik de opdracht om een dikke kier bij de dakgoot op te vullen met pannensponsjes. ‘Daar beginnen ze niet aan,’ verzekerde de Rattenvanger me.
BABY’S
Een paar dagen geleden meldde de buurman dat hij 2 ratten zag lopen in zijn tuin.
Ze hadden duidelijk van het gif gegeten en waren suffig en sloom. De buurman heeft ze vakkundig en heldhaftig afgemaakt. Hij denkt dat het baby’s zijn. Ik stuurde een foto naar de Rattenvanger. Het idee dat het zwarte ratten zijn, klopt.
De Rattenvanger vertelde dat ratten eerst vreemd voer aan hun baby’s geven. Als die het overleven, dan pas beginnen ze zelf aan het maaltje. Ik vind dat shocking.
Anyway.
Sinds de twee dode baby’s is het wel stil onder het dak. Er zijn geen natuurelementen meer op de vensterbank gevallen en ook het getrippel is opgehouden.
Maar ik vertrouw het voor geen cent.
Als de baby’s dood zijn, leven de ouders nog. En Middelbeers werkt aan het riool. Ook niet echt helpend.
Ik schijt echt. Zeven kleuren stront.
