Hee, hoe gaat ie? Ja goed hoor. Ik ben gewoon thuis, ja.
Inderdaad, doodsaai. Veel poetsen he? Ik heb de kiet inmiddels al vijf keer gehad. Moet nu eigenlijk boven aan de gang. Geen zin in. Nergens zin in. Kom niet eens toe aan verhaaltjes schrijven. Jij? Lees meer
De vakantie zou vijf dagen duren. Of ik zin had om mee te gaan. Het vriendje van de oudste mocht ook mee. Mijn instinctieve, primaire oer-reactie was natuurlijk ‘no way!’ Geen schijn van kans dat ik met vier kinderen op vakantie ga. In een oude camper. Helemaal naar Frankrijk. Gekkies. Lees meer
De zomer van 2016
Vroeger had ik zeven weken vakantie. Daar heeft onze minister een paar jaar geleden subtiel een einde aan gemaakt. Hij vond het welletjes. Nu zijn het er ‘nog maar zes’.
Normaal gesproken ging ik nooit weg. Maar deze zomer heb ik alle records verbroken. Ik sliep van de 35 nachten maar 10 nachten in mijn eigen bed.
En ik was één keer zes hele nachten van huis.
Zes hele nachten. Achter elkaar!
Een paar maanden geleden was dat nog ondenkbaar. Geen schijn van kans dat ik ooit op vakantie zou gaan. Nog niet bekant dat ik langer dan een nacht mijn eigen bed in de steek zou laten.
Wat ik nooit had durven dromen is gebeurd. Het Monster dat Heimwee heet is verslagen!
Jawel mensen. Ik ben op vakantie geweest. Niet lang. Wel vaak.
Ik en mijn Lief. We aten wafels in Luik. We deden nog een dagje Luxemburg. We waren te vinden op de terrassen. Ik kreeg een uitgebreide citytour door het ingekakte, brave, burgerlijke Lelystad. (Want dat vooroordeel ontkrachten, doen alleen de locals).
Ik aanschouwde een grote hurkende man, de Batavia en Medisch Centrum West. We bezochten festivals en deden culturele uitspattingen. We zaten tussen hel en vagevuur in Enkhuizen. In het holst van de nacht zaten we in het observatorium van Robert Morris. Google maar even.
En terwijl de sterren vielen, lagen wij op een klein strandje. We wensten het allerbeste en allermooiste voor anderen en onszelf.
Afgezien van ‘de echte vakantie’ deed ik de gebruikelijke tripjes met Q en Moraal. Ik zat op de boulevard in Den Bosch. Ik was in Dippie Doe met Kwik, Kwek en Kwak. Wij aten een vorstelijk maal bij Rendier en Tuinkabouter. We barbecueden heel wat af. Ik kocht een mooie nieuwe weekendtas en ik at meer dan ooit buiten de deur.
En verder waren er wat ehm… mijlpalen. Ik maakte kennis met m’n schoonmoeder. Ik sliep in een hotel. (Ja. Ik ben 42 en dat was nog nooit gebeurd. Tenminste, niet in mijn herinnering). Nét toen ik me bedacht dat mijn geluk niet op kon, heb ik een eigen la gekregen in het huis van Lief.
En verder ben ik uren bezig geweest met een geheime missie. Maar ja. Daar mag ik verder natuurlijk niks over zeggen.
Een vol programma dus. En daarmee is alles wat ik normaal gesproken doe in een vakantie deze zomer nagelaten.
Ik heb mijn kasten niet uitgemest. Ik heb m’n ramen niet gewassen. Het klassenboek is nog niet gekaft.
Al m’n plantenbakken zijn verwaarloosd. Ik vergat de kliko en het oud papier buiten te zetten.
De vriezer is niet ontdooid en de kelderkast staat er nog precies bij zoals ik hem voor de vakantie heb achtergelaten; met van alles over de datum.
Ik ben er niet eens van onder de indruk.
Ik heb nog een week vrij maar ik ben eigenlijk ook niet van plan om het achterstallige werk te gaan doen.
Volgende week mogen we weer naar school. Ik kijk er naar uit.
Kan ik eindelijk bijkomen.
De zomer van 2016 was er eentje om nooit meer te vergeten.
Ik studeerde ooit toerisme. Dat is gek voor iemand met heimwee. De opleiding had altijd veel aanmeldingen. Ik werd ingeloot. Dus ja, ik ging het doen.
Na bijna drie jaar bleek het onhaalbare kaart. De heimwee speelde een rol (we hadden regelmatig reisjes met school) en mijn economieknobbel bleek niet zo goed ontwikkeld. Of eigenlijk bleek hij er helemaal niet te zijn.
Om later wat te kunnen binnen de toeristische sector (en dan bedoel ik niet in een VVV werken) moest je gemiddeld een 7 staan voor economie. Ik was nooit hoger gekomen dan een 3.
Ik besloot toerisme vaarwel te zeggen en me nuttig te gaan maken in de zorg.
Nu ik van m’n heimwee af ben, kan ik weer op vakantie. Lief en ik hebben samen een aantal dagen waarop we weg kunnen. Korte vakanties. Een paar nachtjes. Maar waarheen?
Ik heb, op een enkele uitzondering na, niets van de wereld gezien. Hij is overal al geweest.
We besloten dat het niet uitmaakt waar we heen gaan, als we maar samen zijn. Oh romantiek.
Ik heb geen ervaringen met het boeken van een vakantie. Als ik ooit ging, hobbelde ik achter mijn reisgezelschap aan. Die bepaalden waar we heen gingen. En wanneer. Ik pakte de tassen in en verder vond ik het wel sjakies. Of niet. Want ik vond er natuurlijk geen bal aan.
Anyway. Lief en ik gaan samen weg. We zaten nog in de oriëntatiefase toen ik een paar mensen appte die altijd roepen dat het overal zo leuk is en dat ze goede adresjes hebben. Ik wilde tips. Ze stuurden me door naar AirBenB en vakantieveilingen.nl.
Allemaal leuke dingen. En allemaal goedkoop. Denk ik. Want ik weet natuurlijk niet wat een vakantie kost. Dat is namelijk niet interessant als je nooit gaat.
We kwamen er niet uit. Ineens herinnerde ik me een tip van Polkadot. ‘Luik, dat is een mooie stad’, zei ze.
In mijn beleving was Luik een lelijke, grauwe industriestad waar we doorheen moesten als we gingen klimmen in Luxemburg. Maar ik vertrouw Polkadot. Voor de volle honderd procent.
De zoektocht naar een goede aanbieding begon. Ik denk dat we –tig sites gehad hadden. Na uren googelen en doorlinken, hebben we iets geboekt. Een luxe kamer in een viersterrenhotel. We krijgen er een gratis fles Cava bij.
De Vrome Vrouwen informeerden regelmatig of we al wat gepland hadden. Ik vertelde enthousiast dat de tip van Polkadot ter harte hadden genomen en Luik geboekt hadden.
‘Het was Lille’, zei ze. ‘Niet Luik, maar Lille’.
Kak.
Een klein beetje paniek had ik wel. Tot ze zeiden dat alles leuk is als je verliefd bent. En dat we gewoon een tweede fles Cava moesten meenemen. Dat ik m’n zonnetje zelf aan mijn zijde had. En dat alles goed zou komen, want ‘Love is in the Air’…
Ik zal een kaarsje aansteken. Voor de Vrome Vrouwen.
Dat de wafels ons mogen smaken. En dat we maar veel lol hebben in Luik.
Die lelijke industriestad waar we vroeger doorheen reden als we naar Luxemburg gingen.
De laatste weken zijn aangebroken. Het aftellen is begonnen. Afgelopen vrijdag hadden we de laatste lessen.
Onze klas zwoegt nog even op de proefwerkweek. Er moeten her en der nog wat onvoldoendes weggewerkt worden.
‘Juf, gaan we wat leuks doen?’ Het was afgelopen week de meest gestelde vraag.
Vroeger kwam dan de videokast uit de hoek. Tegenwoordig spelen we Kahoot op de iPad of kijken we DVD. Wel in het thema van de lessen natuurlijk he? Of iets uit het sociaal/maatschappelijke genre.
Ik beloofde dat we dat donderdag zouden doen. De laatste les Nederlands.
Mijn klas had een beetje pech. Plotseling moest er nog een observatie van een leerling plaatsvinden. Ik kreeg dat woensdagavond te horen. Het was echt last-minute. Maar erg belangrijk.
Dus plande ik, ondanks dat ik ze ‘wat leuks’ beloofd had, toch maar een redelijk normale les in.
We zouden oefenen voor de proefwerkweek. Begrijpend lezen.
Ik voorzag al een hoop gemopper als ik van m’n plan zou afwijken. Dus ik bereidde me op het ergste voor.
Scheldkanonnades. Verwensingen. Blokkades. Vuisten op tafel en zo.
‘Jongens, ik heb jullie beloofd wat leuks te gaan doen. Dat gáán we ook nog doen. Maar nu gaan we nog één keertje goed oefenen voor de proefwerkweek’.
Het bleef stil. Geen gemopper. Geen zucht. Geen enkel woord van onvrede.
‘Huh?’
De observatie-juf achterin was net zo verbaasd als ik.
Ik wachtte nog heel even. Misschien viel het kwartje wat later en zou ik na een paar seconden pas afgemaakt worden.
Maar er gebeurde niks.
‘Lees de tekst zorgvuldig door en lees de opdrachten goed. Ik loop rond zodat jullie nog vragen kunnen stellen’.
Daarna kwam nummer twee op de lijst van meest-gestelde-vragen:
‘Is het voor punt?’
Kinderen werken hard voor een punt. Mijn tas zit vol met nakijk- en corrigeerwerk wat deze week nog af moet. Ik besloot dat ik er niet nóg meer bij wilde.
‘Nee. Het is niet voor punt. Jullie mogen het ook zelf nakijken met het antwoordblad. Ik zou het fijn vinden als jullie er wel serieus aan werken’.
Nou. En toen gingen ze aan de slag.
Niemand vroeg meer of we nog ‘wat leuks gingen doen’.
Niemand pinde me vast op mijn loze beloftes.
Niemand mopperde.
Niemand was boos.
Er was geen ruzie.
Het was fijn.
Het was rustig.
Iedereen werkte zich het schompes.
Ze stelden vragen en wachtten rustig op hun beurt.
Iedereen was lief.
De observatie-juf zat er een beetje voor spek en bonen bij. Of misschien ook niet…
Ik kon ze wel kussen, mijn lieve klasje.
Ze zijn altijd braaf hoor, het eerste uur. Dan slapen ze namelijk nog half. Ze hebben nog niet gegeten dus de suiker kan z’n werk nog niet doen.
Mensen die het zesde of het zevende uur lesgeven aan deze groep zijn de pineut. Dan is de koek op. Het hek van de dam. Dan zijn de rapen gaar. En de Ritalin uitgewerkt.
Ze zitten midden in de proefwerkweek nu. En die is woensdag afgelopen.
We moeten nog ‘iets leuks’ doen. Want dat heb ik beloofd.
En beloofd = beloofd.
Ik denk dat ik maar een taart ga halen.
Om te vieren dat ze vakantie hebben.
In het hele land werd code oranje of rood afgegeven door het KNMI. Maar dat gold niet voor onze vakantiebestemming. Het was 24 graden en op het terras zijn we verbrand.
Het was ons gewoon gegund.
Ik ging voor het eerst sinds 14 jaar een weekend weg.
We zaten in Watergang. Dat ligt onder de rook van Amsterdam. Tenminste, als de wind uit het zuidoosten komt.
Watergang is een heel klein dorp. Niet echt bruisend. Wel erg mooi. Er is veel water, veel vogels en prachtige, ongerepte natuur.
Mensen wonen er doorgaans in woonarken en er rijden heel veel bussen. Naar Purmerend en Amsterdam.
We hadden grote plannen, Moraal en ik. We zouden naar Amsterdam gaan om enorm cultureel verantwoorde dingen te doen. We zouden naar het Rijksmuseum. We zouden in een bootje varen en naar Body Worlds.
We zouden kijken of er nog tijd over was voor een stadswandeling en leuke bezienswaardigheden. We zouden alles doen wat toeristen in Amsterdam ook doen.
We zouden souvenirs kopen en kaartjes sturen. We zouden niet kijken naar calorieën en zoveel wijn drinken als we op konden.
Er waren zelfs borrelnoten.
Ik kreeg schandalig veel berichtjes via sms, app en mail. Succeswensen. Sterktewensen. Aanmoedigingen. Gelukwensen. Lovende, verzachtende, zalvende woorden. Alsof ik dood zou gaan dit weekend.
Maar we gingen alleen maar even testen. Of ik nu écht voorgoed verlost ben van heimwee.
Vrijdagavond maakten we kennis met Hennie. Hennie is een soort Mamaloe. Ze is de eigenaar van de pipowagen waar we logeerden. Hennie was gruwelijk in de weer. Alles kon en alles mocht.
Hennie verzamelt schapenvachtjes. En ze heeft verstand van interieur en wonen. Alles even stijlvol. Kan zó in de VT Wonen.
Hennie heeft een vette tuin met dubbelgezoomde Barnevelders en een gigantisch insectenhotel. Het tuinhekje is voorzien van een koeienbel.
Ze maakt ook geweldige ontbijtjes. Met wraps, croissants, sandwiches, ei, yoghurt, smoothies en vers fruit. Hennie is lief en kalm. Heel fijn.
We leenden twee fietsen van Hennie en besloten naar STROOP te fietsen. Een half uurtje naar Amsterdam Noord.
STROOP is een leuk, gezellig en lekker restaurant. Biologisch, kindvriendelijk en erg creatief. We speelden een pubquiz, gepresenteerd door Jongste Broer. Hij werkt bij STROOP.
We bakten er niet veel van, terwijl we toch heel veel goed hadden. Ik denk dat de gemiddelde Amsterdammer slimmer is dan wij. Of misschien waren we met z’n tweeën kansloos tegen teams van vijf. Dat kan ook.
Het mocht de pret niet drukken.
Van dat culturele plan in Amsterdam kwam niet veel. Wel bezochten we Body Worlds; een tentoonstelling over geluk en hoe dat dan precies werkt in lichaam en geest.
Verder hebben we gegeten, gedronken, gelezen en geslapen.
Ik heb niet gezeurd dat ik naar huis wilde. Ik heb geen buikpijn gehad.
Ik wilde niet weten hoe laat we uit de pipowagen moesten. Ik sliep als een roosje.
Ik was gelukkig. Het was relaxt en fijn.
Geen minuut heb ik last gehad van heimwee. Ongekend.
Ik denk dat ik er voor eens en altijd vanaf ben.
Als jullie dit lezen ben ik een weekend weg.
Het is best bijzonder dat ik een weekend weg ben. Dat doe ik nooit. Ik vind er geen hol aan. Ik ben veel liever thuis.
Weekendjes of vakanties met vriendinnen heb ik nooit gekend. Ik ging met m’n vriendjes wel weg. Ik deed dat niet voor mezelf. Ik deed dat omdat het zo hoorde.
Veertien jaar geleden was ik voor het laatst op vakantie. Het was de hel op aarde. Ik besloot om nooit meer te gaan. Lees meer
Het was nogal gedoe. De TV kwam langs en ik had kledingvoorschriften gekregen. Het moest iets zijn waarin ik me op m’n gemak voelde. Maar het mocht geen zwart zijn. En aangezien ik toch echt veel zwart in m’n kast heb hangen…
Het mocht ook niet iets met blokjes en streepjes zijn, of drukke prints.
Uren had ik al staan dralen voor de kast. Twintig dingen had ik aangehad. Ik leek overal dik in en niks was leuk.
Toen koos ik maar iets wat goed kleurde bij m’n interieur. Ik wist het ook niet.
Een olijfgroen jurkje en kekke laarsjes. Lees meer
Nietsvermoedend zat ik in de laatste plenaire vergadering. We namen afscheid van onze Meester met Passie. Hij moet met pensioen. Moet ja. Want hij had best nog wat langer willen werken.
We namen ook afscheid van andere collega’s. We zongen liedjes en luisterden naar speeches. We bekeken presentaties en deelden cadeaus en ‘opstekers’ uit.
Adjunct ging verder met haar verhaal. ‘En we hebben ook nog twee jubilarissen’. Lees meer
Vorig jaar rond deze tijd zat ik redelijk in de stress omdat ik naar de fotograaf moest voor een foto in de Linda. Met interview. Vlak daarvoor was ik voor de Volkskrant geïnterviewd. Mijn kop zou twee keer landelijk verschijnen. Ik was er een beetje van in de war. En ondersteboven. Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
